تباکی

wikishia: فرهنگ عاشورا است
خود را به گریه زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه کننده ساختن، حالت گریه به خود گرفتن. در راه احیای عاشورا و سوگواری بر عزای حسین علیه السلام، هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن ثواب دارد.
حتی اگر کسی نگرید یا گریه اش نیاید، گرفتن این حالت هم در خود شخص حالت اندوه و تحسر ایجاد می کند، هم به مجلس عزا، چهره و رنگ غم می بخشد. تباکی، همسویی با داغداران سوگ عاشوراست و مثل گریستن و گریاندن است.
در حدیث امام صادق علیه السلام است: «من انشد فی الحسین شعرافتباکی فله الجنة » هر که درباره حسین، شعری بگوید و تباکی کند، بهشت برای اوست.
در حدیثی هم که سید بن طاووس نقل کرده، چنین است: «من تباکی فله الجنة » و در حدیث قدسی آمده است: «یا موسی! ما من عبد من عبیدی فی ذلک الزمان بکی او تباکی و تعزی علی ولد المصطفی الا و کانت له الجنة ثابتا فیها» ای موسی هر یک از بندگانم که در زمان شهادت فرزند مصطفی صلی الله علیه و آله گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت سبط پیامبر تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود البته غیر از تباکی در مصیبت ابا عبدالله الحسین علیه السلام، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نیز مطلوب است و این از نمونه های روانی تاثیر ظاهر در باطن است.
رسول خدا صلی الله علیه و آله در این زمینه به ابوذر غفاری فرمود: «یا اباذر! من استطاع ان یبکی فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک، ان القلب القاسی بعید من الله »
هر که می تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکی کند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است.
امام صادق علیه السلام درباره گریه بر گناه خویش و از خوف خدا می فرماید: «ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج منک مثل راس الذباب فبخ بخ » اگر گریه ات نمی آید، خود را به حالت گریه درآور پس اگر به اندازه سر مگسی اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو.