بَمو، کوهستانی در رشته کوه زاگرس با زمینهای استپی و نیمه استپی است و در استان فارس و شمال شهر شیراز جای دارد که در سال ۱۳۴۱ با نام پارک ملی بمو به صورت حفاظت شده درآمد.
ایران. وزارت دفاع. اداره جغرافیائی ارتش، فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۰۳: شیراز، تهران ۱۳۶۲ ش؛
پارک ملی بمو، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، ۱۳۶۶ ش؛
حسینعلی رزم آرا، فرهنگ جغرافیائی ایران (آبادیها)، ج ۷، استان هفتم (فارس)، تهران ۱۳۵۵ ش؛
بیژن فرهنگ دره شوری، پارک ملی بمو، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، ۱۳۷۱ ش.
کوه بمو در رشته کوه زاگرس واقع در شمال شهر شیراز است که با جهت شمال غربی ـ جنوب شرقی امتداد دارد. در شرق به ارتفاعات خرمن کوه و در جنوب به دریاچه مهارلو می پیوندد. بلندترین قله آن کَل اد با ارتفاع حدود ۶۶۱، ۲ متر است. رشته کوه بمو دشت شیراز را از دشت مرودشت جدا می سازد و چندین دره دشت مانند در بین این رشته کوه به نامهای چاه مَحْکی شرقی و چاه محکی غربی و بالِش (نزدیک به گردنه بالِش) در شمال این رشته کوه دیده می شود. گردنه های آب باریک و باجگاه در مسیر راه شیراز ـ اصفهان در جانب شمال غربی رشته کوه قرار دارد. آب رکن آباد در قسمت غربی آن واقع است. بند امیر در جانب شمال شرقی آن قرار گرفته، و راه قدیمی شیراز از جنوب شرقی رشته کوه می گذرد. تنگ الله اکبر مشرف بر شیراز در جانب جنوبی آن واقع است. شهر شیراز در جانب جنوبی، و زَرقان در جانب شمالی آن واقع است. عشایر عرب خمسه در آبادیهای کوچک پیرامون آن ساکن شده اند و به زراعت و باغداری (انگورکاری دیم) و دامداری اشتغال دارند. میانگین بارندگی سالانه در منطقه به حدود چهارصد میلی متر می رسد.
زمینهای پیرامون آن منطقه استپی و نیمه استپی است. پوشش گیاهی آن به طور عمده از بوته زارهای گَوَن و بوته های دیگر و شقایق و لاله واژگون تشکیل شده است و درختچه های انجیر وحشی و گیلاس وحشی و ارژن در آن یافت می شود.
در منطقه بمو می توان حیواناتی مانند قوچ، میش، بز، پازن، آهو، کفتار، گرگ، گربه وحشی، خرس قهوه ای، گراز، پلنگ، روباه، خرگوش و خارپشت یافت. از پرندگان کبک، تیهو، کرکس، انواع چکاوک، هما، شاهین، دال و عقاب طلایی در آن به سر می برند. از خزندگان سوسمار، مار غیرسمی و افعی کوهی دارد.
ایران. وزارت دفاع. اداره جغرافیائی ارتش، فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۰۳: شیراز، تهران ۱۳۶۲ ش؛
پارک ملی بمو، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، ۱۳۶۶ ش؛
حسینعلی رزم آرا، فرهنگ جغرافیائی ایران (آبادیها)، ج ۷، استان هفتم (فارس)، تهران ۱۳۵۵ ش؛
بیژن فرهنگ دره شوری، پارک ملی بمو، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، ۱۳۷۱ ش.
کوه بمو در رشته کوه زاگرس واقع در شمال شهر شیراز است که با جهت شمال غربی ـ جنوب شرقی امتداد دارد. در شرق به ارتفاعات خرمن کوه و در جنوب به دریاچه مهارلو می پیوندد. بلندترین قله آن کَل اد با ارتفاع حدود ۶۶۱، ۲ متر است. رشته کوه بمو دشت شیراز را از دشت مرودشت جدا می سازد و چندین دره دشت مانند در بین این رشته کوه به نامهای چاه مَحْکی شرقی و چاه محکی غربی و بالِش (نزدیک به گردنه بالِش) در شمال این رشته کوه دیده می شود. گردنه های آب باریک و باجگاه در مسیر راه شیراز ـ اصفهان در جانب شمال غربی رشته کوه قرار دارد. آب رکن آباد در قسمت غربی آن واقع است. بند امیر در جانب شمال شرقی آن قرار گرفته، و راه قدیمی شیراز از جنوب شرقی رشته کوه می گذرد. تنگ الله اکبر مشرف بر شیراز در جانب جنوبی آن واقع است. شهر شیراز در جانب جنوبی، و زَرقان در جانب شمالی آن واقع است. عشایر عرب خمسه در آبادیهای کوچک پیرامون آن ساکن شده اند و به زراعت و باغداری (انگورکاری دیم) و دامداری اشتغال دارند. میانگین بارندگی سالانه در منطقه به حدود چهارصد میلی متر می رسد.
زمینهای پیرامون آن منطقه استپی و نیمه استپی است. پوشش گیاهی آن به طور عمده از بوته زارهای گَوَن و بوته های دیگر و شقایق و لاله واژگون تشکیل شده است و درختچه های انجیر وحشی و گیلاس وحشی و ارژن در آن یافت می شود.
در منطقه بمو می توان حیواناتی مانند قوچ، میش، بز، پازن، آهو، کفتار، گرگ، گربه وحشی، خرس قهوه ای، گراز، پلنگ، روباه، خرگوش و خارپشت یافت. از پرندگان کبک، تیهو، کرکس، انواع چکاوک، هما، شاهین، دال و عقاب طلایی در آن به سر می برند. از خزندگان سوسمار، مار غیرسمی و افعی کوهی دارد.
wiki: کوه بمو