محمدهادی تهرانی

[ویکی فقه] تهرانی، شیخ محمدهادی، فقیه و اصولی قرن سیزدهم است.
او در بیستم رمضان ۱۲۵۳ در خانواده ای روحانی در تهران به دنیا آمد.پدرش، محمدامین، مشهور به «واعظ» بود. او در تألیفات خود، از جمله در مَحجّه العلماء، چندین بار مجلسی اول (ملامحمدتقی) را جدّ خود، مجلسی دوم (ملامحمدباقر) را دایی و وحیدبهبهانی را عموی خود معرفی کرده است. برخی، برای توجیه چگونگی این انتسابها سخنانی گفته اند.
فعالیت علمی
شیخ هادی پس از گذراندن تحصیلات مقدماتی در تهران، به حوزه علمیه اصفهان ــ که در آن زمان بزرگترین حوزه علمیه در ایران بود ــ رفت و نزد سیدمحمدباقر خوانساری صاحب روضات الجنات و سیدمحمدهاشم خوانساری صاحب مبانی الاصول ، سیدحسن مدرس ، ملاعلی نوری و سیدمحمد شهشهانی به فراگیری علوم منقول و معقول پرداخت، سپس به تهران بازگشت و پس از مدتی راهی عراق شد و در دهه سوم عمر خود در نجف محضر شیخ مرتضی انصاری (متوفی ۱۲۸۱) را درک کرد و پس از وفات وی به کربلا رفت و از درس شیخ عبدالحسین طهرانی معروف به شیخ العراقین که گفته می شود دایی او بوده است، استفاده کرد.وی پس از وفات شیخ العراقین در ۱۲۸۶، به نجف بازگشت و مدتی نزد میرزامحمدحسن شیرازی (میرزای شیرازی صاحب حکم معروفِ تحریم تنباکو ) درس خواند، سپس خود حوزه درس مستقلی تشکیل داد.
شاگردان
شیوایی بیان ، عمق تحقیق ، تیزبینی و خوش سبکی او شاگردان فراوانی به حوزه اش جذب کرد. برخی از شاگردان وی عبارت بوده اند از: شیخ شریف (شریف جواهری؛ متوفی ۱۳۱۴)، نواده صاحب جواهر ؛ آقامیرزاصادق آقا مجتهد تبریزی (متوفی ۱۳۵۱)، از مراجع تقلید تبریز و مروج افکار و آثار استادش؛ شیخ عبدالکریم حائری یزدی ، مؤسس حوزه علمیه قم ؛ آقاشیخ علی اصغر خطایی؛ آقاشیخ فیاض الدین سرخه ای زنجانی ( فیاض زنجانی )، صاحب ذخائر الامامه فی الخمس؛ میرسیدعلی نجف آبادی ؛ آقامیرزا یوسف آقا مجتهد (متوفی ۱۳۳۷)؛ شیخ علی بن شیخ محمدرضا (کاشف الغطاء_متوفی ۱۳۵۰)، از نوادگان شیخ جعفر کاشف الغطاء .
خصایص
...