علی صفائی حائری

علی صفائی حائری معروف به عین صاد (زادهٔ ۱۳۳۰– درگذشتهٔ ۱۳۷۸)، مجتهد، فقیه، عارف و اندیشمند شیعه بود.
مسئولیت و سازندگی
انسان در دو فصل
تربیت کودک
روش نقد (۵ جلد)
استاد و درس (صرف و نحو و ادبیات، هنر و نقد)
روش برداشت از قرآن
روش برداشت از نهج البلاغه
خط انتقال معارف
صراط
رشد
حرکت
تطهیر با جاری قرآن (۳ جلد)
غدیر
تو می آیی
عاشورا
وارثان عاشورا
درآمدی بر علم اصول
درس هایی ازانقلاب (سه دفتر:انتظار، تقیه، قیام)
از معرفت دینی تا حکومت دینی
نامه های بلوغ
نظام اخلاقی اسلام
ذهنیت و زاویه دید
علی صفایی حائری فرزند شیخ عباس و نوه شیخ محمد علی، در سال ۱۳۳۰، در شهر قم، به دنیا آمد. او پس از دوران کودکی و با گذراندن دوره دبستان و اتمام کلاس ششم نظام قدیم آن دوره، در سنّ سیزده سالگی، شروع به تحصیل علوم دینی و حوزوی نمود.
وی دروس سطح حوزه را در کمتر از ۴ سال، به پایان رساند. او «رسائل» را نزد سیدمهدی روحانی و شیخ جعفر سبحانی تحصیل نمود و برای فراگرفتن «مکاسب» که از کتب فقهی پایان دوره سطح است، از آقایان بناروانی و فاضل قفقازی بهره جست و در نهایت با خواندن کتاب «کفایةالاصول» نزد آقایان فاضل، ستوده و میرزا حسین نوری دوره سطح را به اتمام رساند. در خارج فقه و اصول از آقایان شیخ مرتضی حائری و سید محقق داماد استفاده نمود و در طی این دورهٔ علمی به تصریح خود بیشتر از محضر علمی پدرش بهره برد که جزء استادان زبدهٔ حوزوی در سطوح عالی بود تا اینکه در جوانی به درجه اجتهاد نایل شد.
او هم زمان با تحصیلات حوزوی و در آستانهٔ چهارده سالگی پس از آشنائی با ادبیات کودکان در سطح مجله های کودک آن روزگار و دستیابی به آثار ادبیات نوجوان در سطح وسیع، به مطالعهٔ تاریخ ادبیات ایران، عرب، ژاپن، چین، یونان، اسپانیا، آفریقا، آمریکای لاتین و سایر کشورهای غربی روی آورد و با نمونه هایی از شاهکارهای ادبی هر دوره آشنا گشت. در همین زمان با حرف های فرانتس کافکا و صادق هدایت و نیز تحلیل های نیهیلیستی و طرح های نواگزیستانسیالیستی و مارکسیستی و الحادی در عرصهٔ ادبیات آشنا شد.

[ویکی شیعه] علی صفائی حائری(۱۳۷۸-۱۳۳۰ش)، معروف به عین صاد، روحانی و نویسنده شیعه. وی بر نگرش نظام مند به آموزه های دینی تأکید داشت و در بین نظام های اسلامی، معتقد به تقدّم نظام تربیتی بر نظام های دیگر بود. کتاب های «مسئولیت و سازندگی»، «رشد» و «صراط»، از جمله آثار مهم اوست. صفائی به هنر علاقمند بود و برخی از هنرمندان سینما و شاعران با او ارتباط داشتند. از میانه دهه ۱۳۸۰ شمسی، اندیشه های صفائی مورد توجه بخش هایی از جامعه دانشجویی در ایران بوده است.
علی صفایی در سال ۱۳۳۰ش در قم متولد شد. پدرش شیخ عباس صفایی حائری از علمای قم بود.علی پس از تحصیلات ابتدایی، تحصیل علوم دینی را آغاز کرد. ادبیات را پیش نصرت میانجی و جلیلی آموخت. شرح لمعه را از اسدالله مدنی، میرزا ابوالفضل موسوی تبریزی و سید عبدالکریم موسوی اردبیلی درس گرفت و کتاب رسائل را نزد سید مهدی روحانی خواند و مکاسب و کفایه را در درس محمدتقی ستوده، میرزا حسین نوری و محمد فاضل لنکرانی حاضر شد. صفایی در دروس خارج سید محمد محقق داماد، شیخ مرتضی حائری یزدی و پدرش شیخ عباس صفایی حائری شرکت کرد. او در ۲۲ تیر سال ۱۳۷۸ بر اثر تصادف درگذشت و در گلزار شهدای علی بن جعفر قم دفن شد.
صفایی در سال های پیش از انقلاب معتقد بود که بنای اسلامی، پایه های اسلامی می خواهد و انسان هایی با تربیت اسلامی می توانند بار این بنا را به دوش کشند. از این رو نگران ترویج اندیشه هایی از قبیل افکار سید قطب بود؛ چرا که این اندیشه ها را شعارهایی می دانست که بدون زمینه سازی سر داده شده است. صفائی در سال های پیش از انقلاب، گفته بود «وقتی ولی فقیه از نجف پیام مبارزه می دهد، وظیفه هرکس بر مبنای ظرفیتش متفاوت است. یکی سرباز است و از پادگان فرار می کند، دیگری می تواند جایی را به آشوب بکشد و کسانی هم موظفند نیروهایی را تربیت کنند که انقلاب به آنها نیاز دارد».