غلامحسین ساعدی

غلامحسین ساعدی (زادهٔ ۲۴ دی ۱۳۱۴، تبریز – درگذشتهٔ ۲ آذر ۱۳۶۴، پاریس) با نام مستعارِ گوهرِ مراد، نویسنده و پزشک ایرانی بود. ساعدی نمایشنامه نیز می نوشت و پس از بهرام بیضایی و اکبر رادی از نامدارترین نمایشنامه نویسان زبان فارسی به شمار می رفت.
۱۳۳۹ - کار بافک ها در سنگر
۱۳۴۰ - کلاته گل
۱۳۴۲ - ده لال بازی (۱۰ نمایش نامهٔ پانتومیم)
۱۳۴۴ - چوب به دست های ورزیل
۱۳۴۴ - بهترین بابای دنیا
۱۳۴۵ - پنج نمایش نامه از انقلاب مشروطیت
۱۳۴۶ - آی باکلاه، آی بی کلاه، انتشارات نیل
۱۳۴۶ - خانه روشنی (پنج نمایش نامه)
۱۳۴۷ - دیکته و زاویه (دو نمایشنامه)
۱۳۴۸ - پرواربندان
۱۳۴۹ - وای بر مغلوب
۱۳۴۹ - ما نمی شنویم (سه نمایش نامه
۱۳۴۹ - جانشین
۱۳۵۰ - چشم در برابر چشم
۱۳۵۲ - مار در معبد
۱۳۵۲ - قوردلار
۱۳۵۴ - عاقبت قلم فرسایی (دو نمایش نامه)
۱۳۵۴ - هنگامه آرایان
۱۳۵۵ - ضحاک
۱۳۵۷ - ماه عسل
ساعدی در ادبیات و اندیشهٔ سیاسی از پیروان جلال آل احمد به شمار می رفت؛ و از اوایل تشکیل کانون نویسندگان ایران بدان پیوست؛ ولی عمرش دیری نپایید، پس از انقلاب ۱۳۵۷ از راهِ پاکستان به فرانسه گریخت، و سال ۱۳۶۴ در پاریس جان سپرد، و در گورستان پرلاشز، با تشییع جمع بزرگی از ایرانیان پاریس، به خاک سپرده شد.
گاهی باید ضرب محکمِ مُشت را بخوری تا به خود آیی که کجا زندگی می کنی.غلامحسین ساعدی
ساعدی در ۲۴ دی ۱۳۱۴ در تبریز و در خانواده ای کارمند و به قول خودش اندکی بدحال به دنیا آمد. پدرش، علی اصغر، کارمند دولت و مادرش، طیبه، خانه دار بود. اگرچه پدربزرگ مادری او از مشروطه خواهان تبریز بود و خانوادهٔ پدری اش در دستگاه ولیعهدِ وقت، مظفرالدین شاه، شغل و مقامی داشتند، ولی وضع اقتصادی خانواده مناسب نبود. در مهرماه ۱۳۲۱ دورهٔ ابتدایی را در دبستانِ بدر آغاز کرد و در سال ۱۳۲۷ توانست گواهی نامهٔ ششم ابتدایی خویش را بگیرد.علی اکبر ساعدی، برادر غلامحسین، دربارهٔ برادرش و مدرسهٔ طالقانی (منصور سابق) تبریز می گوید:

غلامحسین ساعدی معروف به گوهرمراد متولد شنبه ۱۳ دی ۱۳۱۴ در تبریز یکی از بزرگ ترین نویسندگان معاصر ایرانی است. از داستان گاو او (در مجموعه عزاداران بیل)، فیلمی به همین نام ساخته شده است که موفقیتی جهانی یافت.
•

[ویکی فقه] دکتر غلامحسین ساعدی نویسنده، مترجم و روان پزشک متولد سال ۱۳۱۴ در تبریز می باشد.
دکتر غلامحسین ساعدی، نویسنده، مترجم و روان پزشک در سال ۱۳۱۴ در تبریز متولد شد. با پایان یافتن تحصیلات ابتدائی و دوره متوسطه به دلیل فضای حاکم در کشور درگیر مسایل سیاسی شد. از همان آغاز با مجلات و روزنامه های متفاوت همکاری می کرد و اولین داستان هایش را در هفته نامه «دانش آموز»، «کبوتر صلح» منتشر نمود. ساعدی در دانشگاه، رشته پزشکی را برگزید، هم زمان به نوشتن و چاپ آثار نمایش و داستانی خود پرداخت. او همچنین به مناطق جنوب و شمال کشور سفر کرده، تک نگاری هایی از آن ها تهیه کرد که با نام های «اهل هوا» و «ایلخچی» منتشر شد. او در سال ۱۳۶۴ دیده از جهان فرو بست.
شیوه داستانی ساعدی
غلامحسین ساعدی، نویسنده ای توانا و چیره دست است که با قدرت تخیل و زبان قصه گویش، توانست داستان هایی زیبا و ماندگار خلق کند. سبک او منحصر به خود اوست، روشی بین رئالیسم و جادو. او با بیان رئالیسم زندگی، دستی نیز به جادو و خیال برده و حتی در واقعی ترین داستان هایش آثاری از فهم و خیال می بینیم.
تاثیرات فکری از غرب
ساعدی نویسنده ای مردمی است که در طول زندگیش در ایران، مدام با مردم در ارتباط بود، چه از نظر حرفه ی پزشکی، چه در نمایشنامه ها و چه در دیگر آثارش. او تلاش می کرد مردم و دردهایشان را بشناسد، ریشه عقب ماندگی مردمش را کشف کند. اما متأسفانه گاه به خطا رفته متأثر از موج هایی قرار گرفته است که در پی خالی کردن روشن فکر از هویت شرقیشان هستند؛ جریا ن های فکری و مسلکی غرب که در زمان حیات نویسنده کم هم نبوده اند. به خاطر همین است که با تمام کوشش نویسنده برای ثبت لحظه های مردمش، گاه بر ضد و فرمان آنان می نویسد و گاه تا پای تمسخر و تحقیر بنیانی ترین باورهای مردم پیش می رود. یکی از مهم ترین سیاست های آنان زدودن مذهب از بین مردم است. ساعدی خواه تأثیر گرفته از این جریان باشد خواه نه، برخی باورهای مذهبی مردم را تمسخر کرده و این باروها را خرافی و حاصل جهل و نادانی مردم می داند.
رکود مردم در نگاه ساعدی
...