عصر غیبت

[ویکی فقه] عصر غیبت یعنی دوران غایب بودن امام معصوم علیه السّلام از انظار عموم است.
عصر غیبت بر دوران غیبت امام دوازدهم، حضرت حجة بن الحسن العسکری علیهما السّلام اطلاق می شود. غیبت آن حضرت از سال ۲۵۵ هجری قمری، همزمان با ولادت آن گرامی آغاز شده است و همچنان ادامه دارد.
اقسام دوران غیبت
دوران غیبت به غیبت صغری و کبری تقسیم می شود. دوران غیبت صغری ۷۴ سال (۲۵۵ - ۳۲۹ ه. ق) است. در این دوران چهار نایب خاص، به ترتیببه نامهای ابو عمرو، عثمان بن سعید؛ فرزندش محمد بن عثمان؛ ابوالقاسم، حسین بن روح، و ابوالحسن، علی بن محمد سَمُری رضوان اللّه علیهم به عنوان رابط میان امام علیه السّلام و مردم ایفای رسالت می کردند و مرجع امور آنان بودند با درگذشت چهارمین سفیر در ۳۲۹ (ه. ق) غیبت کبری آغاز گردید. در آخرین نامه ای که از امام زمان علیه السّلام خطاب به علی بن محمد سمری صادر گردیده، آمده است: «کمتر از یک هفته از دنیا خواهی رفت؛ به احدی پس از خود وصیّت نکن؛ به راستی که زمان غیبت تامّه فرا رسیده است».
مرجع امور دینی در عصر غیبت
در دوران غیبت کبری فقهای واجد شرایط و آگاهان به علوم اهل بیت علیهم السّلام مرجع امور دینی شیعیان اند؛ چنان که در توقیع شریفِ رسیده از امام عصر علیه السّلام آمده است: «در رخدادهایی که پدید می آید به راویان حدیث ما مراجعه کنید که آنان حجت من بر شمایند و من حجت خدایم».
عصر حضور مقابل عصر غیبت
...