محمدمعین تتوی

[ویکی فقه] تَتَّوی، محمدمعین بن محمدامین، عالم و فقیه و صوفی قرن دوازدهم در شبه قاره است.
در تَتَّه از بلاد سند به دنیا آمد.
نخست نزد شیخ عنایت اللّه سندی کسب علم کرد، سپس به دهلی رفت و نزد شاه ولی اللّه دهلوی علم آموخت و بعدها به زادگاه خود بازگشت.
وی از ابوالقاسم نقشبندی اخذ طریقت کرد و سپس از محضر سیدعبداللطیف بهره برد.
حدیث و کلام را بخوبی می دانست، در ادبیات مهارت داشت و شعر نیکو می گفت، به وجد و سماع تمایل و از موسیقی اطلاع داشت.
حکام عصرش او را تکریم می کردند و به دیدارش می رفتند.

وفات تَتَّوی
وی در ۱۱۶۱ در حال سماع و تواجد وفات کرد.
مرقد وی زیر قدم ابوالقاسم نقشبندی و بدون کتیبه است.
شاعرانی مانند محسن تتّوی و شرف الدین علی نعمت اللّه تتوی در مدح و رثای او شعر سروده اند.

تالیفات تَتَّوی
آثار بسیاری از تتّوی بجا مانده که برخی از آن ها عبارت اند از: رساله اویسیه، به فارسی؛ رساله شرح رموز عقائد الصوفیه، به فارسی دو رساله در بیان اثبات رفع الیدین (در رکوع و سجود )، به فارسی و عربی؛ رساله در تردید ابن الهمام (رساله ای فقهی درباره نماز جماعت)؛ ایقاظ الوسنان؛ غایة الفسخ لمسئلة النسخ؛ رساله در تحقیق اهل بیت؛ و دراسات اللبیب فی الاسوة الحسنة بالحبیب، که مهمترین نوشته اوست.

مذهب تتّوی
...