مدرسه سن لویی

مختصات: ۳۵°۴۱′۱۹″شمالی ۵۱°۲۵′۱۷″شرقی / ۳۵٫۶۸۸۶°شمالی ۵۱٫۴۲۱۴°شرقی / 35.6886; 51.4214
جهانبگلو، رامین (۱۳۹۳). زیر آسمان های جهان. ترجمهٔ نازی عظیما. تهران: فرزان روز. شابک ۹۶۴-۶۱۳۸-۱۳-۶.
دادور، ایلمیرا (۱۳۹۲). «مدرسه ژاندارک، نخستین مدرسه اروپایی در تهران». روزنامه جام جم (۳۸۵۰): ۱۱. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸ – به واسطه مگ ایران.
سکالشفر، فرهاد. «مدرسه سن لوئی تهران». پایگاه وب سن لوئی. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸.
سکالشفر، فرهاد. «معماری مجموعه شعاع السلطنه». پایگاه وب سن لوئی. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸.
سلطانیان، ابوطالب (۱۳۹۰). «بررسی کارنامهٔ فرهنگی میسیونرهای لازاریست فرانسه در ایران (از اوایل دورهٔ قاجار تا جنگ جهانی اول)». مجلهٔ پژوهش های علوم تاریخی. ۳ (۲): ۶۳-۸۴. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸.
سلطانیان، ابوطالب (۱۳۹۱). «چگونگی نفوذ و گسترش زبان فرانسه در ایران، با تکیه بر نقش مدارس (از آغاز دوره قاجار تا جنگ جهانی یکم)». مجلهٔ پژوهش های علوم تاریخی (۵): ۱۱۱-۱۳۲. دریافت شده در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۸ – به واسطه نورمگز.
کسری، نیلوفر (۲۲ اسفند ۱۳۸۵). «فعالیت مدارس فرانسوی در ایران». آفتاب آنلاین. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸.نگهداری یادکرد:تاریخ و سال (رده)
معزی، فاطمه. «شمس الدین امیرعلایی». موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸.
«مدرسه سن لویی در تهران». بانک اطلاعاتی رجال. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸.
«من و نیما یوشیج پسرخاله بودیم!». تهرانشناسی. ۱۵ دی ۱۳۹۶. بایگانی شده از اصلی در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸. دریافت شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۸.
مدرسه سَن لویی (به فرانسوی: Saint Louis) یک مدرسه در تهران بود که در سال ۱۸۶۲ میلادی (۱۲۴۰ هجری خورشیدی) توسط لازاریست ها که از فرقهٔ کاتولیک بودند ساخته شد.
در این مدرسه برای دانش آموزان مقاطع دبستان و دبیرستان کلاس ها به زبان فارسی و فرانسوی ارائه می شدند. این مدرسه پسرانه بود، اما موفقیت آن باعث شکل گرفتن مدرسهٔ دخترانهٔ مشابهی با نام مدرسه ژاندارک شد. مدرسه سن لویی که به خاطر منش و روش متفاوت آموزگارانش از دیگر مدارس متمایز بود، در یک برهه زمانی با بیش از ۱۵۰ دانش آموز بزرگترین مدرسهٔ تهران بود. برخی از ادبا و روشنفکران تاریخ معاصر ایران در این مدرسه تحصیل کرده اند، از جمله نیما یوشیج، صادق هدایت، علینقی وزیری و پرویز ناتل خانلری. نهایتاً در سال ۱۳۵۲ ه‍.خ این مدرسه با مدرسه رازی ادغام شد.
در دوران حکومت کریم خان زند که روابط ایران و فرانسه خوب بود، به گروهی از مبلغین مذهبی کاتولیک لازاریست اجازهٔ احداث مدارس کاتولیک در ایران داده شد. لازاریست ها ابتدا در سال ۱۸۳۸ در نزدیکی ارومیه مستقر شدند و اولین مدرسه ها را در دوران حکومت محمدشاه قاجار در حوالی ارومیه و تبریز برای ارامنه و آشوریان باز کردند. (اوژن بوره، مبلغ مذهبی شهیر فرانسوی، در گشودن مدرسهٔ تبریز نقش چشمگیری داشت). اولین این مدارس در روستای خسروآباد (در حوالی سلماس که در آن زمان تقریباً تمام جمعیتش مسیحی بودند) و در سال ۱۸۴۰ افتتاح شد. پس از آن ده ها مدرسهٔ پسرانه و دخترانهٔ مسیحی دیگر نیز در منطقهٔ آذربایجان تأسیس شدند. در سال ۱۸۶۳ شعبه ای دخترانه از این مدرسه در منطقهٔ جلفا در اصفهان باز شد و در سال ۱۸۷۵ شعبهٔ پسرانه ای هم در همین شهر آغاز به کار کرد. (تخمین زده می شود که در آن دوران حدود ۴۰٬۰۰۰ مسیحی در نواحی ارومیه و کردستان، ۳۴٬۰۰۰ تن در تبریز، ۷٬۰۰۰ تن در جلفای اصفهان و چند هزار مسیحی دیگر هم در تهران و شهرهای دیگر ایران می زیستند که بسیاری از ایشان کاتولیک بودند.) اگر چه این مدارس بیشتر برای ارامنه و آشوریان بودند، مسلمانان نیز در این مدارس تحصیل می کردند و اگر چه بیشتر مطالب به زبان فرانسوی ارائه می شد اما گاهی تاریخ و جغرافیا و ادبیات فارسی نیز در آن ها تدریس می شد. هدف از احداث آن ها ترغیب ایرانیان ارمنی تبار (که عمدتاً پیرو فرقه ارتودکس بودند) و آشوریان ایران (که عموماً پیرو کلیسای مشرق یا لوتریانیسم بودند) به پیوستن به فرقهٔ کاتولیک ذکر شده است.