شریعیه

[ویکی فقه] بحث از مکاتب و مذاهب منحصر در فرق سیاسی نیست؛ بلکه بسیاری از فرق به علت عقیده و اعتقادات آنها مورد کنکاش قرار می گیرند. در این صورت، بحث از اندیشه غلات و غالیان سامان می یابد؛ زیرا این عده انحرافی فقط به واسطه عقیده افراطی مورد توجه قرار می گرفتند و بعد از این که توانستند وجهه دینی خود را در غالب عقیده ای مستهجن مستحکم کنند؛ به کارهای سیاسی نیز مشغول می شدند؛ اما عمدتا در مرحله سیاست، اندیشمندان و یا حیله گران غالی، راه به جایی نبردند و با شکست سیاسی سنگین به فرقه ای سرّی و درونی، به عقاید افراطی خود می پردازند به امید اینکه شاید زمانی ابراز آن باعث جلب نظر عوام شود و از این راه به مقاصد شوم ریاست طلبی و رهبری دنیایی برسند. یکی از شاخه های گروه غلات، فرقه شریعیه است که در این مقاله با بخشی از عقاید آنها آشنا می شویم.
زمان امام هادی و امام حسن عسکری (علیهما السلام) به دلیل فشار دشمن بر امامت شیعه و تشیع تا حد زیادی ارتباط بین امام و شیعیان و مردم قطع شد و دست رسی به امام (علیه السلام) آسان نبود و این در حالی بود که زمان ولادت منجی عالم بشریت مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نزدیک می شد و دشمنان می دانستند که او از امامان معصوم (علیهم السلام) خواهد بود و برای کنترل این قضیه، به شدت این دو امام بزرگوار را زیرنظر داشتند و این امر موجب تضعیف ارتباط مستقیم بین امامت و شیعه شد. از سویی امام برای ارتباط با شیعیان خویش؛ وکلا و نایبانی از اشخاص مورد اطمینان انتخاب می کردند تا از این طریق با آنها در ارتباط باشند. این امر موجب شد تا عده ای فرصت طلب و بی ایمان به فکر شیادی بیفتند و خود را با جا زدن به عنوان وکیل امام (علیه السلام) به ریاست برسانند. این دوران تا ابتدای غیبت کبرا به شدت مورد توجه فرصت طلبان بود. شریعی و نمیری و شلمغانی و حسین بن منصور حلاج و احمد بن هلال کرخی و ابوطاهر محمد بن علی بلالی از این قبیل افراد هستند.
شریعی
ابومحمد حسن شریعی سردم دار فرقه شریعیه است. او در ابتدا در بین شیعیان بوده و در بین اصحاب امام هادی و امام حسن عسکری (علیهماالسلام) قرار داشته است. او اولین کسی است که ادعای مقامی را از جانب حضرت حجت (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نمود؛ در حالی که لیاقت چنان مقامی را نیز دارا نبود. به خداوند و حجت های خداوند (علیهم السلام) دروغ بست و در مورد ایشان نسبت هایی غلوآمیز ابراز نمود و مقام آن بزرگواران را از آنچه خداوند به آنها داده بود برتر داشت و به عبارتی دیگر نسبت الوهیت به ایشان می داد و در این صورت بیزاری و لعنت از امام (علیه السلام) و شیعیان در مورد آن ملعون صادر شد. این حوادث و برخوردها در حالی بود که شریعی مستقیما به کفر و الحاد گرایید. در مورد او و امثالش گفته شده که ابتدا به دروغ اعلام کردند که از وکلا امام (علیه السلام) هستند و با این دروغ ضعفا را به طرف خود جذب می کردند سپس خود را بالاتر می بردند و مدعی بابیت و سپس امامت و مهدویت و سپس الوهیت می شدند.
بعضی از عقاید شریعی
...