ال

در گویش محلی استان فارس کسیکه مسخره و شوخ طبع باشد.
اَل کردن یعنی مسخره کردن یا سرکار گذاشتن کسی

ال= ا ل
ا= خدا
ل=اسکان لانه
ال= خداوند صاحب مکان
در چندین زبان زنده دنیا از این دو واژه برای شروع کلمه مقدس استفاده می شود
کوتاه شده ایل یا ائیل است.

اَل در زبان ترکی به معنی دست است.

از اهل گرفته شده و به معنی کسانی است که به واسطه ی فرزندی ، ( آل عمران ، آل ابراهیم ، آل یعقوب ) خویشاوندی ( آل لوط ) و یا همشهری بودن ، ( آل بویه، فرعون ) دارای جایگاه والایی نزد کسی باشند.

مثلا خدا الت کنه یعنی خدا فلجت کنه و همچین چیزایی

در گویش زبان بختیاری، آل به معنای موجودی افسانه ایست که آدمها را باخودمیبردوسربه نیست میکندو می کشد. که دراصطلاح گویش بختیاری به کسی میگویند، ( آل ببرت ) یعنی آل تو راباخودش ببرد، که بمیری.

ال= در گویش ترکی منطقه قشلاق چرخلو به دست گفته میشود

معانی به ترتیب مقدار استفاده:
با معنای طایفه، خاندان و سلسله به کار می رود.
به معنی موجودات افسانه ای است.
به رنگ سرخ اشاره دارد.

( البته می تواند به همراه واژه های دیگری آمده و مفاهیم دیگری بدهد )

حرف تعریف است در عربی و، آن هنگامی که بر اسمی که در نزد مخاطب معلوم و مشخص نیست بیاید آن اسم را نزد مخاطب آشکار و معلوم می سازد

1 ) بُنواژه شناسی آل به معنای سرخ:
( واخَنیده ( مشتق ) از پارسی باستان harda به معنی سرخ :
دگرگونی آوایی ( د ) از پارسی باستان به ( ل ) در زبان بلخی:
نمونه: ( پَدَ ( پارسی باستان ) به پَل ( بلخی ) :پا، خاندان ) - ( gaoiDi یا gaoDana گَودی یا گودانا ( در اوستایی ) به غولین ( بلخی ) به معنای کوزه، سبو ) ، ( auruaT. aspa ( اوستایی ) به لهراسپ ( بلخی ) ) . ( madu مَدُ ( ایرانی باستان ) به مَل ( بلخی ) :می، باده ) ، ( madaxa:مَدَخَ ( ایرانی باستان ) maDaxa ( اوستایی ) به مَلَخ ( بلخی ) : ملخ در پارسی امروز )
( hardaهَردَ:سرخ ) در پارسی باستان با دگرگونی آوایی ( د ) به ( ل ) وسِتُرده شدن ( ر ) به آلَ و سپس به ( آل ) ترادیسیده شده است.
در پارسی میانه واژه آلاله به دو گونۀ:
آلالَک= alalak آلاله، لاله، شقایق
اَلالَگ= alalag ( = آلالک، اَلالَک )
به کار می رفته است.
همچنین است:
[ گویش مازنی ] /aal/ سرخ زردمایل به سرخ - اسب سرخ رنگ
( نیاز به یادآوری است که واژگان بسیاری با دگرگونی آوایی ( د ) به ( ل ) از پارسی باستان به بلخی دگرگونه شده است همچون بلاد ( بیداد ) ، الفختن )
2 ) آل:هستنده ای افسانه ای
آلی که نمایانگر هستنده ای پندارین وخیالی است، نیز در باور های بومی کهن مردمان از بداخشان و کشمیر و خوارزم تا ارمنستان و میان بختیاری ها و کردها و تالشی ها و آذری هاو. . . پابرجا بوده و نمایانگر یک باور بسیار کهن در میان آریایی ها بوده است.

آل:در زبان ترکی مهر و نگین پادشاهان

منبع:برهان قاطع

آل:در زبان ترکی چندین معنی دارد
آل:به معنی بخر - خرید کن و بگیر است
آل:به معنی سرخ، در آغاز تنها به معنای مرکّب سرخ چینی بوده که فرمانروایان نوشته های خود را با آن مهر می کرده اند.
آل:همچنین در زبان ترکی موجود افسانه ای و خیالی زائوترسان است

ذریه

کلمه ( ( آل ) ) دو معنی عمومی وتخصصی دارد، معنی عمومی آن عبارتند از: فرزندان، خویشاوندان، دوستان، یاران ، ایل وتبار، طایفه، نژاد، نزدیکان . . .
ولی معنی تخصصی ( ( آل ) ) = افراد اولی ( ی=ا ) ، افراد خاص دارای اولویت، مقربین ویاران خیلی خاص و ویژه، دوستان وحامیان خیلی صمیمی ازهمه ابعاد.
یعنی هر دوستی وهر خویشاوند وهرفرزندی وقتی می تواند جزئی از آل باشد که ازهرلحاظ فکری با خاندان خود تفاهم عینی داشته باشد چون حرّ ریاحی که از یاران یزید بود ولی به توبه به آل واصحاب امام حسین ع پیوست

آل ( Al ) :در زبان ترکی فعل امر به معنی بگیر، بخر از مصدر آلماق ( Almaq ) به معنی گرفتن، خریدن
اَل ( Əl ) :در زبان ترکی یعنی دست
اُل ( Ol ) :در زبان ترکی فعل امر ی به معنی باش، بشو، شو از مصدر اُلماق ( Olmaq ) به معنی شدن
اِل ( El ) :در زبان ترکی یعنی مردم

انظر الی ما قال و لا تنظر الی من قال
آل، موجودی افسانه‎ای که به یاور عوام در صحراها و چشمه‎ها زندگی می‎کند و دشمن زنان تازه از است. آل را به شکلهای گوناگون وصف کرده‎اند: «زنی است که دستهای باریکِ بلند دارد، و پایش هم استخوان فقط است و و گوشت هیچ ندارد، ضعیف‎البنیه است، رنگ چهره‎اش قرمز می‎باشد و بینی او از گِل» ( خوانساری، کلثوم ننه، 169 ) و یا از خمیر ( اسدیان و دیگران، 166 ) است. چشمانی درشت، موهایی سفید ( بلوکباشی، 590 ) و یا سرخ ( اسدیان و دیگران، 166 ) ، بینی قرمز رنگ، دو پستان بسیار بزرگ ( ساعدی، 142 ) و بر دوش افکنده ( آیلرس، 19 ) ، گیسوان بلند طلائی ( بهرام‎بیگی، 82 ) و تنی پشمالو ( امینی، 26 ) دارد. در افغانستان آل به صورت زنی جوان، با دندانها و ناخنهای دراز، چشمانی اریب در امتداد دو سوی بینی و پاشنه‎های پا، برگشته به سوی جلو تصور می‎شود ( هیستینگر، ذیل افغانستان ) .
نام این موجود خیالی در زبان امنی اَل و اَلک ( صورت جمع ) ( آیلرس، 52؛ داویدیان و ساعدی، 23 ) . در ترکی آذربایجانی، آل و ترکی آسیای مرکزی، اَل ـ بَستی ( آیلرس، 48 ) ، و در کردی، هال و آل است است ( مردوخ ) . ظاهراً همة این نامها و جزء اول کلمة «اَلْ ـ بَستی»، از یک ریشة ایرانی و به معنی سرخ است. بنا به روایتهای عامه تا زمانی که زائو به حمام نرفته و ناپاک است، معمولاً تا شش روز یا ده روز پس از زاییدن، اگر تنها بماند آل از دیوار خانه یا راهِ پشت بام یا پنجره و روزن و درِ اتاق، به سراغش می‎آید و جگرش را می‎زند و می‎برد. اگر آل بتواند جگر زن تازه از را به آب برساند و یا از آب بگذراند، سبب بیماری و حتی مرگ او می‎شود. زائویی که آل جگرش را زده و برده اصطلاحاَ «آل زده» و بیماری ناشی از آن را «آل‎زدگی» می‎نامند. گاهی نیز ممکن است آل «جفت بچه » را ببرد. اگر آل جفت بچه را هم ببرد و بخورد، می‎گویند که زائو به بیماری آل‎زدگی دچار می‎شود. اصل و منشأ پیدایی آل و پندارهای مربوط به آن دقیقاً روشن نیست. ظاهراً باید این پندار برخاسته از ذهن و اندیشة مردم جامعه‎های آغازین و مربوط به فرهنگ و زمانی باشد که در آن اعتقاد به آنیمیسم و چیرگی ارواح خبیثه در زندگی مردم جامعه رواج داشته است. برخی از مردم جامعه‎های باستانی به موجودات وهمی و خبیثة تقریباً شبیه آل، مانند «اَلو»، «لَمَشْتُو» و «لی لیث» اعتقاد می‎داشتند. «الو» دیو خبیث و نفرت انگیزی بود که به عقیدة بابلیها با پرواز بر فراز بستر کودکان و ترساندن آنها و گاه مکیدن رایحة زندگیشان باعث مرگ آنها می‎شد ( مکنزی، 69 ) . «لمشتو» مادینه دیوی بود که مردم اَکَد و بین‎النهرین اعتقاد داشتند که دشمن نوزادان و ربایندة آنها بوده است ( آیلرس، 48 ) . «لی لیث»، که در ادبیات تلمودی نخستین همسر آدم معرفی شده است، در اسطوره‎ها و فرهنگ عامة یهودی، همچون ماده دیوی توصیف شده که دشمن کودکان نوزاد است و شبها به گشت و گذار و شکار می‎پردازد ( جودائیکا ) . هرچند ممکن است که برخی از خصایل و اعمال این ماده دیوها و موجودات خیالی شبیه به آل باشند، لیکن شخصیت و خصوصیات آنها بیشتر با «اُمّ‎الصِّبیان»، ماده دیوی که نوزادان و کودکان را می‎رباید، مطابقت دارد. بعضی آل را با بختک یا فرنجک یکی گرفته و بینی او را مانند بختگ، گِلی توصیف کرده‎اند. بَخْتَک، که آن را «بینی گِلی» هم می‎نامند، به صورت دیوی سهمناک در شبها بر خفتگان پدیدار می‎شود و چون کوهی روی سینة آنها می‎افتد. شخص خفته فقط با گرفتن بینی او می‎تواند از آزارش رهایی یابد. آقاجمال خوانساری در کتاب عقاید انساء، معروف به کلثوم ننه، بینی آل را مانند بختک گلی ذکر کرده و در وصف او از زبان کلثوم ننه چنین نوشته است:
«آل به شناختن بود مشکل،
گیس او سرخ و بینی‎اش از گِل»،
گر بینی بگیر بینی او،
تا ز زائو جگر ندزدد و دل» ( ص 15.
آیلرس هم از دیوی به نام «ایسیچی» نام می‎برد که به اعتقاد وایت مردم برخی از شهرهای تابع لصفهان ( مانند نجف آباد و کَرسِگان ) مانند بختک، بینی گلی دارد و روی اشخاصِ خوابیده می‎افتد و وقتی که بینی‎اش را بگیرند آنها را رها می‎کند. این مردم آل و ایسیچی را یکی می‎دانند و می‎گویند که ایسیچی بچه‎های بد می‎آورد ( ص 44, 45 ) . برخی دیگر آل را با «ام‎الصبیان» اشتباه گرفته و تصور کرده‎اند که آل نوزاد را هم می‎زند و می‎برد یا به او آسیب می‎رساند؛ از این‎رو برای حفظ نوزاد را هم می‎زند و می‎برد یا به او آسیب می‎رساند؛ از این‎رو برای حفظ نوزاد از آل‎زدگی نیز چاره‎اندیشی کرده‎اند. مثلاً همدانیها دو گهواره مانند هم درست می‎کنند و در اتاق زائو می‎گذارند تا آل از شناسایی نوزاد درماند و دچار اشتباه شود ( ماسه، 1/44 ) . خراسانیها هفت سوزن به لچک نوزاد و هفت سوزن به لچک زائو می‎زنند و به این وسیله از نزدیک شدن آل به زائو و نوزاد جلوگیری می‎کنند و در شبِ ششَ زائو صورت و بدن نوزاد را با سوختة باروت، سیاه می‎کنند تا آل از سیاهی و زشتی روی نوزاد بترسد و به او نزدیک نشود ( شکورزاده، 115 - 116 ) .
دفع آل: مردم برای دفع آل از زائو و پیشگیری از خطر بیماری آل‎زدگی و حفظ سلامت مادر نوزاد، آداب و کارهای مخصوص انجام می‎داده‎اند. از جمله اداب و اعمال آل‎زدایی در فرهنگ عامة ایران، رعایت بعضی تابوها ( محرمات ) ، استعمال نَفِرات ( رَماننده‎ها ) ی مخصوص و انجام اعمال و شعائر خاصِ دفع آل بوده است.
محرمات: پس از اینکه زنی می‎زایید، تا روز حمام زایمان که معمولاً 6 یا 10 روز به درازا می‎کشید، از انجام برخی اعمال در اتاق او خودداری می‎کردند تا آل به سراغ وی نیاید. مثلاً نام زائو را به زبان نمی‎آوردند و او را به نام مریم، مریم عذرا یا مادر حضرت مسیح ( ع ) صدا می‎زدند. یا نزد زائو نامی از جن و آل و ارواح خبیث نمی‎بردند، یا زنان را، به جز زنانی که به هنگام زایش در نزد زائو حضور داشته‎اند، اجازه نمی‎دادند که وارد اتاق زائو شوند. زائو و نوزادش را لباسهای سرخ رنگ نمی‎پوشاندند و رختخوابهای آنان را از پارچه‎های سرخ نمی‎دوختند، چون باور داش . . .