ابراهیم بن ولید

ابراهیم بن ولید (۱۲۶-۱۲۷ ه.ق) خلیفه ای از خلفای اموی بود؛ او مدت کوتاهی در سال ۷۴۴ میلادی خلافت کرد، و پس از آن از ترس رقیبان و دشمنان سیاسی، خلافت را واگذاشت؛ مروان بن محمد که اوضاع را برای بازگرداندن خلافت به موقعیت قبلی آماده دید به سمت دمشق حرکت کرد و با درگیری که در صفر سال ۱۲۷ انجام شد سپاه دمشق را شکست داد. او برای حکم و عثمان، کسانی که ولید فاسق آنها را جانشین خود کرده بود بیعت گرفت. اما تا هنگام پیروزی او، این دو نفر که در زندان بودند کشته شدند و مردم بالاجبار با خود مروان بن محمد بیعت کردند. شاید برای اینکه بیعت او را مشروع جلوه دهند، اعلام کردند که حکم و عثمان در زندان، ضمن شعری مروان را به عنوان جانشین خود تعیین کرده اند. بدین ترتیب بود که آخرین خلیفه اموی بر سر کار آمد.
رسول جعفریان (۱۳۷۸)، تاریخ اسلام از پیدایش تا ایران اسلامی، به کوشش مرتضی رحیمی.، قم: انتشارات حوزه علمیه، ص. ۸۸
جرالد هاوتینگ (۱۳۸۷)، امویان: نخستین دودمان حکومت گر در اسلام (۶۶۱-۷۵۰م)، ترجمهٔ عیسی عبدی، به کوشش سعید ذوالفقاری.، تهران: امیرکبیر، ص. ۹۷

ابراهیم بن ولید ( ـ۱۲۷ق)
سیزدهمین خلیفه (حک: ۱۲۶ ـ ۱۲۷ ق) از سلسلۀ امویان. پس از مرگ برادرش ، یزید سوم ، به خلافت رسید. وی ۷۰ تا ۱۲۰ روز خلافت کرد تا آن که مروان بن محمد (مروان حمار)، پسرعموی پدرش و حاکم ارمنستان ، بر او شورید و راهی دمشق شد. ابراهیم قوایی به مقابلۀ وی اعزام داشت ، اما سپاه او درهم شکست و فرماندهان آن اسیر شدند. با ورود مروان به دمشق در نیمۀ صفر ۱۲۷ ق، مردم شهر ابراهیم را خلع و با مروان بیعت کردند. ابراهیم تا ۱۳۲ ق زنده بود و در آن سال مروان را در جنگ زاب همراهی می کرد گویا در رودخانۀ زاب کبیر غرق شد. به روایتی با سقوط بنی امیه ، وی به دست بنی عباس افتاد و در قتل عام امویان کشته شد.

[ویکی فقه] ابواسحاق اِبْراهیمِ بْنِ وَلید (خلافت ۱۲۶-۱۲۷ق/۷۴۴-۷۴۵م) ملقب به مخلوع، سیزدهمین خلیفه اموی است.
ابواسحاق ابراهیم بن ولید بن عبدالملک بن مروان بن حکم، ملقب به مخلوع،
مسکویه، ابوعلی، تجارب الامم، تحقیق ابوالقاسم امامی، تهران، سروش، چاپ دوم، ۱۳۷۹ش، ج۳، ص۲۲۷.
در منابع از سال تولد او سخنی به میان نیامده است، تنها می دانیم که او از کنیزی به نام سعار
یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، بیروت، دارصادر، بی تا، ج۲، ص۳۳۷.
پس از مرگ برادرش در ذی الحجه سال ۱۲۶هجری،
ابن اثیر، علی بن ابی الکرم، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر- داربیروت، ۱۹۶۵، ج۵، ص۳۱۰.
...