سوره حج

wikishia: ابن عباس و عطا جز چند آیه ای از آن مکی است. حسن می گوید: جز چند آیه ای از آن که در سفر نازل شده، مدنی است. این چند آیه را بعضی 6 و بعضی 4 آیه دانسته اند.
این سوره در ترتیب مصحف بیست و دومین سوره و در ترتیب نزول صدو چهارمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره نور و پس از آن سوره منافقون نازل شده است.
به عقیده کوفیان 78 و به عقیده مکیان 77 و به عقیده اهل مدینه 76 و به عقیده اهل بصره 75 و به عقیده اهل شام 74 آیه است.
«الحمیم» و «الجلود» را کوفیان پایان آیه می دانند. «عاد و ثمود» را جز شامیان پایان آیه دانسته اند. «قوم لوط» را حجازیان و کوفیان پایان آیه دانسته اند و «سماکم المسلمین» را اهل مکه آیه ای دانسته اند.
ابی بن کعب گوید: پیامبر فرمود هر کس سوره حج بخواند، ثواب حج و عمره تمام حج کنندگان و عمره کنندگان گذشته و آینده به او داده می شود.
امام صادق علیه السلام فرمود: هر کس سه روز یک بار این سوره را بخواند، از سال خارج نمی شود، مگر اینکه به زیارت خانه خدا برود و اگر در سفر بمیرد، اهل بهشت خواهد بود.
این سوره مشرکین را مخاطب قرار داده، اصول دین و انذار و تخویف را به ایشان خاطر نشان می سازد، هم چنان که در سوره های نازل شده قبل از هجرت مشرکین مورد خطابند. این سوره سیاقی دارد که از آن بر میآید مشرکین هنوز شوکت و نیروی داشته اند.و نیز مؤمنین را به امثال نماز، حج، عمل خیر، اذن در قتال و جهاد مخاطب قرار داده، و آیات آن دارای سیاقی است که می فهماند مؤمنین جمعیتی بوده اند که اجتماعشان تازه تشکیل شده، و روی پای خود ایستاده، و مختصری عده و عده و شوکت به دست آورده اند.