حنوط

حُنوط
مالیدن کافور ساییده و تازه بر اعضای سجدۀ (پیشانی، دو کف دستِ، دو سَرِ زانو، دو انگشت بزرگ پا) میّت مسلمان، پس از غسل دادن. جز شهید و مُحرِم، انجام دادن این کار برای هر متوفای دیگر واجب است؛ اما اگر کافور یافت نشود وجوبش ساقط می شود. نبش قبر برای حنوط کردن، در صورت فراموشی، پیش از فساد بدن، واجب است.

[ویکی فقه] کافور، که به بدن میت مالیده می شود. از آن در باب طهارت سخن گفته اند.
حنوط در لغت به هر مادّه خوش بویی گفته می شود که بدن یا کفن میت را بدان معطر کنند، لیکن در کلمات فقها تنها درباره کافور به کار رفته که به مواضعی از بدن میت مالیده می شود.مالیدن کافور به بدن میت را «تحنیط» گویند.
حکم حنوط
مالیدن کافور به بدن میت مسلمان واجب است، جز میت محرم که- به جهت حرمت موادّ خوش بو بر محرم- جایز نیست. البتّه زن در عده وفات و معتکف به رغم حرمت بوی خوش بر آنان، در این حکم ملحق به محرم نیستند و تحنیط آنان واجب است. در اینکه تحنیط قبل از کفن کردن میت انجام می شود یا بعد از کفن کردن وی یا پس از پوشاندن لنگ و قبل از پوشاندن پیراهن و یا همه صورتهای فوق جایز است، هر چند بهتر آن است که تحنیط قبل از تکفین باشد، اختلاف است. اگر کافور یافت نشود، میت بدون تحنیط دفن می گردد؛ هرچند خوش بو کردن بدن وی با ذریره جایز است؛ لیکن حنوط به شمار نمی رود. در کراهت یا حرمت خوش بو کردن میت به غیر ذریره و کافور اختلاف است. مخلوط کردن کافور با ذریره در حنوط جایز است. در صورت کم بودن کافور و دوران امر بین استفاده آن در غسل میت یا تحنیط، غسل مقدّم است، و بین تحنیط پیشانی و سایر مواضع، پیشانی مقدّم است.
کیفیت تحنیط
در اینکه واجب، مالیدن کافور به مواضعی از بدن میت است یا صرف نهادن و تماس آن با مواضع واجب، و مسح (مالیدن) مستحب می باشد، اختلاف است.
مواضع حنوط
...