حجاج بن یوسف ثقفی

حَجّاجِ بن یوسفِ ثَقَفی (طائف ۴۱ـ۹۵ق)
حاکم عراق (حک: ۷۵ـ۹۵ق) در دورۀ خلافت عبدالملک بن مروان و فرزندش ولید؛ از قبیلۀ ثقیف. در آغاز خلافت عبدالملک بن مروان ، مشاغل کوچکی برعهده داشت، اما چون توانایی از خود نشان داد خلیفه او را مأمور سرکوب شورش عبدالله بن زبیر در مکه کرد. حجّاج، با سوزاندن و تخریب کعبه و کشتار بسیار، قیام ابن زبیر را فرونشاند (۷۲ق) و حاکم مکه شد. سال بعد، حکومت مدینه و سپس سراسر حجاز و یمامه و یمن نیز به او واگذار گردید. در ۷۵ق، از سوی عبدالملک، فرمانروای عراق (نیمۀ شرقی سرزمین های خلافت ) شد. حجاج در دورۀ بیست سالۀ فرمانروایی بر عراق با خشونت، کشتار و اختناق حکومت کرد و قیام های متعددی را با قساوت درهم شکست که مهم ترین آن ها شورش عبدالرحمان بن محمد بن اشعث بود. دشمنی وی با حضرت علی و طرفداران آن حضرت حدی نداشت و جمعی از شیعیان و دوستداران امیرالمؤمنین (ع ) ازجمله قنبر، غلام آن حضرت ، کمیل بن زیاد نخعی و یحیی بن ام طویل را به بدترین وضعی کشت . گفته اند تا هنگام مرگ بیش از ۱۰۰هزار نفر را به قتل رساند و نزدیک به همین شمار را به زندان انداخت. شهر واسط به دست حجاج بنا نهاده شد.

[ویکی فقه] حَجّاج بن یوسف ثقفی، کنیه اش ابومحمد، مشهورترین ظالم ترین کارگزار عراق در عصر اموی می باشد .
او در روستای بنی صخر به دنیا آمد. درباره تاریخ تولد حجاج اختلاف وجود دارد؛ سال ۳۹، ۴۰ یا ۴۱، و به روایتی منحصر، سال ۴۵ یا اندکی بعد از آن را تاریخ تولد وی دانسته اند.
حجاج در لغت
حَجّاج در لغت به معنای کسی است که بسیار حج به جا می آورد و به مفهوم بریدن استخوان نیز هست. برخی گفته اند نام وی در کودکی کُلَیب بود و سپس حجاج نامیده شد.پاره ای نیز گفته اند کلیب لقبی بود که برای تفأل و خوش یمنی ، برحسب سنّت عرب ، به وی اطلاق گردید
پدر و مادر حجاج
پدرش، یوسف بن حکم ثقفی، از سران و اشراف قبیله ثقیف بود. دوستی محکمی با خاندان مروان بن حکم اموی داشت و در جنگ های وی و عبدالملک بن مروان شرکت کرد و در دوران خلافت عبدالملک، حکومت برخی نواحی را عهده دار شد تا این که در دوران ولایت پسرش حجاج بر حجاز ( مدینه )، وفات یافت. مادرش، فارعه/ فریعه، دختر هَمّام بن عروة ثقفی بود .
کودکی وجوانی
...