بیت المقدس

بِیت المُقَدّس (Jerusalem)
نمایی از شهر (یا: قُدس؛ اورشلیم) شهری باستانی و تاریخی در فلسطین، و پایتخت خودخواندۀ رژیم اشغالگر قدس، با ۶۹۵,۵۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). شهر مقدس و زیارتگاه مسلمانان، یهودیان و مسیحیان و از ۱۹۴۸ تاکنون مرکز ثقل منازعۀ اعراب و اسرائیل است. این شهر در ۵۵کیلومتری ساحل مدیترانه و ۲۵کیلومتری ساحل بحرالمیت قرار دارد. سازمان ملل متحد بخش شرقی این شهر را پایتخت اسرائیل نمی شناسد و تل آویو را پایتخت این کشور می داند. بیت المقدس (اورشلیم) به دو قسمت شرقی (شهر کهنه) و غربی (شهر نو) تقسیم می شود و تقریباً همۀ مکان های مقدس هر سه دین مزبور در شهر کهنه واقع است. محور اقتصاد آن خدمات دولتی و عمومی و جهانگردی و برخی صنایع است. اهمیت این شهر به وجود قبة الصخره، مسجدالاقصی، و کلیسای قیامت است که بنابه روایات، در محل جُلجتا بنا شده است. در ادبیات مسیحی و یهودی از این شهر به نام صهیون یاد می شود. بیت المقدس اولین قبلۀ مسلمانان و محل معراج پیامبر اسلام (ص) است. این شهر از قرن ۴پ م سکونتگاه و در ۱۰۰۰پ م پایتخت داوود نبی و حضرت سلیمان بود. بُختنصر در قرن ۶پ م آن جا را ویران و یهودیان را اسیر کرد. هخامنشیان یهودیان را آزاد کردند و به آبادانی دوبارۀ شهر یاری رساندند. ایرانیان، یونانیان، رومیان، اعراب، صلیبیون، و ترکان بر بیت المقدس حکومت کرده اند. جنگ های صلیبی بین مسلمانان و مسیحیان بر سر این شهر آغاز شد. در ۱۰۹۹م صلیبیون بر آن جا مسلط شدند و صلاح الدین ایوبی در ۱۱۸۷م شهر را بازپس گرفت. پس از جنگ جهانی اول مرکز قیمومیت بریتانیا بر فلسطین شد و پس از پایان جنگ اعراب و اسرائیل در ۱۹۴۸، شهر کهنه یا بخش شرقی بیت المقدس در اختیار اردن قرار گرفت. این دولت نیز در ۱۹۵۰، باقی ماندۀ فلسطین و ازجمله بخش شرقی یا قسمت قدیمی شهر بیت المقدس را ضمیمۀ کشور خود کرد. ملک عبدالله، اولین پادشاه اردن، در این شهر به قتل رسید. رژیم صهیونیستی درخلال جنگ ژوئن ۱۹۶۷ معروف به جنگ شش روزه همۀ کرانۀ باختری رود اردن و ازجمله بخش شرقی بیت المقدس را اشغال کرد.

[ویکی فقه] بیت المقدس (بیت المقدس)، نخستین قبله و سومین شهر مقدس مسلمانان (پس از مکه و مدینه)، نیز شهری مقدس برای یهودیان و مسیحیان می باشد.اگرچه بیت المقدس از ابتدا به عنوان مکانی مقدس بود، اما در زمان حضرت داوود و سلیمان (علیهماالسلام) گسترش یافت و از مراکز جمعیتی و تمدنی آن زمان شد که بخش مذهبی آن با مدیریت خاخام های یهود اداره می شد. با گرایش قسطنطین امپراطور روم به مسیحیت، این شهر در اختیار مسیحیان قرار گرفت تا زمانی که مسلمانان در راستای گسترش اسلام برای فتح بیت المقدس به راه افتادند. پس از مدتی درگیری، ساکنان قدس، با شرایطی درخواست صلح دادند که به دنبال آن، عمر برای صلح به این منطقه آمد و با این امتیاز که کنیسه های ایشان را ویران نکند و راهبان را از آن جا بیرون نراند، پیمان آشتی را امضا کرد. مردم بیت المقدس نیز جزیه را پذیرفته و شهر را بر مسلمانان گشودند... .
بیت المقدس، از مهم ترین بناهای مذهبی جهان است که برای تمام ادیان ابراهیمی اهمیت فراوان داشته و دارد؛ لذا از قرن ها پیش درگیری های سیاسی و نظامی بسیاری برای در اختیار داشتن آن شکل گرفته است.
بیت المقدس پیش از اسلام
حضرت داوود (علیه السلام) و فرزندش سلیمان (علیه السلام)، حکومت بنی اسرائیل را گسترش داده و طلایی ترین دوران را برای آنان به ارمغان آوردند. وجود قدرت و ثروت فراوان و عواملی دیگر سبب شد که سلیمان، بنای بسیار بزرگی را برای عبادت خداوند بسازد که بعدها به عنوان معبد سلیمان خوانده شد.این معبد بنایی بسیار بزرگ و باشکوه بود که در طول زمان، مورد حمله گروه های مختلف قرار گرفت و حتی گاه کاملاً تخریب شد که معروف ترین آن حمله بخت نصر به بیت المقدس و نابود کردن آن است.
← سخن خداوند متعال
ابوعبیده جراح ، فرمانده مسلمانان در شامات بود. با گسترش فتوحات، خلیفه دوم به او نامه ای نوشته و دستور داد برای فتح بیت المقدس، حرکت کند. ابوعبیده، به ساکنان بیت المقدس نامه نوشت و آن ها را میان پذیرش اسلام و یا پرداخت جزیه مخیر کرد که در غیر این صورت، باید آماده نبرد با مسلمانان باشند؛ اما اهل ایلیاء، (ایلیاء نام دیگر شهر بیت المقدس است.) خواسته او را نپذیرفته و ایمان نیاوردند. ابوعبیده به سمت آن ها حرکت کرد و در کنار دیوارهای شهر، نبرد سختی درگرفت که مدت ها ادامه داشت تا این که جنگ جویان ایلیاء به این باور رسیدند که ادامه نبرد به نفعشان نیست. پیکی را با این پیغام پیش ابوعبیده فرستادند که ما می خواهیم صلح کنیم، اما به شما اعتماد نداریم. نامه ای بنویسید تا خلیفه شما حاضر شده و با ما پیمانی بنویسد تا ما بر امان او اطمینان کنیم! به دنبال آن بود که ابوعبیده برای خلیفه نامه ای نوشت و داستان را باز گفت. سرانجام خلیفه دوم برای صلح به شام آمد و آن جا یزید بن ابوسفیان و ابوعبیده و خالد را دید که بر اسب ها سوار بوده و جامه های حریر و زیبا بر تن داشتند. عمر به جانبشان سنگ انداخت و گفت: آیا در چنین لباسی به استقبالم آمده اید؟ از دو سال قبل تاکنون این همه سیر شده اید؟! به خدا سوگند! دویست سال هم بگذرد، شما را دگرگون می کنم! گفتند: این قباست که روی لباس هایمان پوشیده ایم، در زیر آن سلاح به تن داریم.
← صلح خلیفه با مردم
...