تفسیر اجتهادی

wiki: تفسیر اجتهادی

wikifeqh: تدبر و استفاده از منابعی همچون خود قرآن، روایات، معانی لغوی واژگان آیه و... معنا و مقصود مورد نظر آیه را از آن استخراج نماید.
مشهورترین روش و مبنای تفسیری که در طی قرون اسلامی همواره در میان دانشمندان اسلامی و مفسران قرآن معمول بوده تفسیر اجتهادی است. این نوع تفسیر را می توان حد وسط بین دو نوع تفسیر دیگر، یعنی تفسیر به رای (طبقه افراطی) و تفسیر نقلی (طبقه تفریطی) دانست.
گرچه طبقه معتقد به تفسیر مبتنی بر روایت عرضه کننده قدیمی ترین روش در تفسیر قرآن محسوب می شود ولی ملاحظه روش مفسران صدر اسلام و اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله و تابعانی چون ابن عباس، ابن مسعود، قیس بن مسلم مجاهد و نظایر آنان به خوبی بیانگر آن است که اولین گروه مفسران معروف پیرو تفسیر اجتهادی بوده اند و با وجود عنایت و توجه فراوان به روایات تفسیری تامل و تدبر و اجتهاد را پایه و اساس فهم آیات و استخراج معانی آنها قرار داده، از طریق روایت و سماع به عنوان یکی از وسایل و مقدمات فهم قرآن استفاده می نمودند.
روش تفسیر اجتهادی، اعتماد به تدبر و عقل را توام با تقید به روایات تفسیری مورد استفاده قرار می دهد و به همین جهت است که با روش تفسیر به رای و همچنین با تفسیر نقلی فرق اصولی دارد. به علاوه در تفسیر اجتهادی امکان استخراج صحیح معانی آیات از طریق تدبر و تعقل با این که سنت و روایت نیز یکی از ارکان ضروری آن است اما در عین حال نیازمند شرایط و مقدمات دیگری است که مفسر باید به قدر کفایت از آنها اطلاع داشته باشد.
دانستن ادبیات عربی در سطح بالا آگاه بودن از نکات و دقایق فصاحت و بلاغت زبان، اطلاع از کیفیت تنزیل، اسباب نزول و شان نزول آیات، ناسخ و منسوخ، علم حدیث و... از جمله این شرایط محسوب می گردد.
بدیهی است حساسیتی که در تفسیر اجتهادی از نظر صلاحیت و مسئولیت مفسر در احراز شرایط و مقدمات علمی لازم وجود دارد موجب آن شده که مرز میان «تفسیر اجتهادی» و «تفسیر به رای» همواره مبهم و تاریک مانده تشخیص این دو از یکدیگر برای مفسران دشوار باشد و باعث لغزش و انحراف آنان شود. آری بسیاری از مفسرانی که تحت عنوان تفسیر اجتهادی دچار لغزشها و اشتباهات عجیب و دور از انتظار گردیده، مرتکب بدترین شکل «تفسیر به رای» شده اند و عده ای دیگر بی آنکه شرایط تفسیر اجتهادی را دارا باشند اقدام به تفسیر قرآن کرده اند.
به یک معنا و در حقیقت نخستین آموزگاران عقل ورزی در فهم متن قرآن پیامبر و جانشینان آن مقام عالیقدر نبوت است. آنان با علم به نیاز همیشگی مسلمانان به فهم درست و روزآمد قرآن راه را بر تفسیر اجتهادی گشودند تا زندگی بر مبنای وحی را محدود به دوران خود نکرده باشند. اما تا چند سده پس از ایشان کسی را یارای پیمودن این راه نبود و گویا مسلمانان تا مدتهای مدید اجتهاد را رقیب و معارض تفسیر ماثور می دانستند و جز ماثور را مرضی معصوم نمی پنداشتند تا این که به تدریج نظرها مساعدتر گشت و هر روز بر خیل کسانی که جسارت و توانایی اجتهاد در تفسیر را پیدا می کردند، بیشتر شد.
محمد ابن جریر طبری (متوافی 310 هجری) اندک تغییرات او در شیوه تفسیر اثری، اولین نمونه های تفسیر اجتهادی در میان مفسران رسمی اهل سنت است.