تسمیه

wikifeqh: نماز ، وضو و جز آن ها استفاده می شود، و البته همیشه با «بسم الله» مساوی نیست و مطلق ذکر خدا ست. همچنین «تسمیه» تکبیر، تحمید، تحلیل، تسبیح و جز آن ها را نیز در برمی گیرد که هر کدام از اینها برای حلیت ذبیحه کافی است. حنبلیان تسمیه در وضو را که در نزد شیعه مستحب است، واجب دانسته، و آن را به ذکر «بسم الله» مقید می سازند، ذکری که چیزی دیگر نمی تواند به جای آن مجزی باشد. بعضی نیز ذکر هر یک از نامهای خدا را به شرطی که از پس عبارت «باسم» بیاید، روا می دانند، مانند «باسم العظیم» و «باسم الکریم» و جز آنها. همچنین از شروط صید آن است که با نام خدا تیر به سمت شکار پرتاب شود. اینجا ذکر «بسمله» یا تکبیر به عنوان سنت ضروری است، هرچند ترک آن سهواً مانع حلیت صید نیست. همچنین ذکر «بسمله» در وضو، دعا، هنگام خوردن، خوابیدن، از پس بیدار شدن، سوار و پیاده شدن بر مرکب، دفن میت و تمام اعمال روزانه، چه شخصی و چه عبادی در فرقه های مختلف اسلامی سنت است.
بسمله در قرآن
«بسمله» به صورت کامل آن ۱۱۴ بار در قرآن کریم به کار رفته است، در افتتاح ۱۱۳ سوره و در آیه ۲۷ سوره نمل که عبارت آغازین نامه سلیمان پیامبر (علیه السلام) به ملکه سبا است. سوره توبه تنها سوره ای است که با بسمله آغاز نشده است. مفسران علل گوناگونی برای آن ذکر کرده اند، مثل این که چون خطاب به اعراب بود و رسم اعراب برآوردن نام خدا نبوده است، مطابق رسم خودشان با ایشان صحبت شده است، یا این که در نزول به همراه جبرائیل آورده نشده بود، یا اجتهاد عثمان باعث حذف این آیه از ابتدای سوره شد و... تا آن جا که عده ای این سوره را با انفال یکی دانسته، و هفتمینِ سوره طِوال خوانده اند. معتبرترین قول عدم تناسب مفهومی آیات ابتدای سوره توبه با بسمله است که در حدیثی از امام علی (علیه السلام) بیان شده است: بسمله امان است و برائت، با شمشیر نازل شده است و با امان جمع نمی شود. دو کلمه اول این ذکر، یعنی «بسم الله» به تنهایی در سوره هود در وحی به نوح (علیه السلام) برای سوار شدن به کشتی ذکر شده است.
← دیدگاه شیعه
از معنای نخست در بابهای طهارت، صلات، حج، نکاح، صید و ذباحه و اطعمه و اشربه سخن رفته است.
← تسمیه در ابتدای هر کار
...