wikifeqh: امام رضا(ع) می باشد.
مترجم در ابتدای کتاب سبک و روش ترجمه خود را اینچنین بیان می کند:«علی قدر الامکان از عبارت حدیث بیرون نشدم چه در اغلب موارد نقل به معنی کردم و لیکن معنی، مطلق حدیث است بنا بر ظاهر مکشوف در نزد این قاصر.» این سخن مترجم ظاهراً حاکی از این است که روش او در این ترجمه، انتقال معانی الفاظ به زبان
و انعکاس ساختارهای زبان متن اصلی در ترجمه است. در این شیوه که به آن ترجمه «تحت اللفظی» اطلاق می شود مترجم فقط سعی می کند که برای هر یک از کلمه های متن اصلی، مرادف و یا معادل مناسبی پیدا کند تا معنای هر یک را مقابل هر واژه قرار دهد. این نوع ترجمه با آنکه از ترجمه لفظ به لفظ بهتر است ولی باز موجب نارسایی در
می شود؛ چراکه در این روش، ترجمه بدون ملاحظه سیستم جمله بندی و ساختار نحوی زبان مقصد صورت می گیرد که در نتیجه ترجمه را از روانی و خوشخوان بودن تا حدّ زیادی می اندازد. به عنوان مثال:صفحه 48 «ای فضل بحق قرابتی که من به رسول خدا(ص) دارم که اگر پسر عم مرا نیاوردی الان هر آینه می گیرم چیزی را که در او است دو چشم تو.» که جمله اخیر ترجمه (می گیرم چیزی را که در او است دو چشم تو) مقابل «لآخذنّ الذی فیه عیناک» است که مترجم می توانست خواننده را بدون سردرگمی و بدون نیاز به توضیح، معنا و مفهوم جمله را به او بفهماند و چنین ترجمه کند: «اگر هم اکنون پسر عمویم را به اینجا نیاوری، به خویشاوندیم با پیامبر گردنت را می زنم» (ترجمه علی اکبر غفاری، باب 4، حدیث 5) و صفحه 23 «ای زیاد این علی(ع) کتاب او کتاب من است و کلام او کلام من است و رسول و پیغام آور او پیغام آور من است و آنچه بگوید گفته گفته او است» و شاید بهتر بود اینگونه بیاورد: «زیاد!این شخص نوشته اش نوشته من، گفتارش گفتار من و فرستاده اش فرستاده ی من است و هرچه بگوید مطلب همان است که او گفته است.»(ترجمه علی اکبر غفاری،باب 4،حدیث 25) از مزایای این ترجمه، آنجا که
احتیاج به توضیحی داشته است تا خواننده روایت را بهتر و آسان تر بفهمد با کلمه «مترجم گوید» اینکار صورت گرفته است.
با اینکه این ترجمه موجب شده است تا افراد و دوستداران اهل بیت(ع) از فارسی زبانان از کلمات معصومین(ع) منتفع و بهره مند شوند، ولی به بایسته هایی که در یک ترجمه لازم است و این ترجمه فاقد آن است، اشاره می شود: مترجم به نسخه های خطی و آنچه مورد اعتماد خویش در ترجمه بوده است اشاره ای نداشته است. مترجم متن عربی را نیاورده که این کار مجال را از خواننده برای تطبیق می گیرد. ترجمه فاقد عنوان بندی مستقیم در اکثر موارد است، فقط شماره باب در بالای صفحات آمده، روایات هر باب فاقد شماره مسلسل می باشد و جدایی روایات با ذکر«نص دیگر» از یکدیگر تمییز داده می شود. عدم قلم متناسب و فشردگی خطوط که خواندن را مشکل می نماید. سلسله سند روایات حذف و در آخر کتاب هم ذکر «مشیخه» گنجانده نشده است.
wikinoor:
حدیثی درباره زندگی، آثار و روایات
امام علی بن موسی الرضا(ع) نوشته شیخ صدوق (متوفای ۳۸۱) عالم دینی شیعه امامیه. احادیث این کتاب در ۶۹ باب تنظیم شده است که بخشی از آنها گفته های خود امام رضا(ع) است و بخشی دیگر احادیثی است که او از
امامان پیش از خود، روایت کرده است. عیون اخبار الرضا موضوع واحدی ندارد و به همین سبب در موضوعات مختلفی چون فقهی،
اخلاقی ،
سیره و کلام از منابع مهم شیعه به شمار می رود و در میان علمای شیعه به عیون الأخبار نیز شهرت دارد.
محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی مشهور به شیخ صدوق، عالم بزرگ شیعی قرن چهارم هجری قمری است. سال تولد وی پس از ۳۰۵ق، وفاتش ۳۸۱ق و مدفنش ری است. او را بزرگ ترین محدّث و
فقیه مکتب حدیثی قم به شمار آورده و حدود ۳۰۰ اثر علمی به او نسبت داده اند که بسیاری از آنها مفقود شده است. کتاب
من لایحضره الفقیه از
کتب اربعه شیعه اثر او است.
شیخ صدوق احتمالا این کتاب را پس از وفات رکن الدوله بویهی، یعنی پس از سال ۳۶۶ ق نگاشته است.
wikishia:
خراسان و مورد توجه عام و خاص بود. قطعه هایی نیز از اشعار سروده طبع ایشان را که به «فقیر» تخلص می جسته اند، در بعضی از آثار ایشان می توان یافت. بیشتر اهتمام ایشان، در ترجمه بوده است. ترجمه کتاب حاضر را ایشان به عنوان «برکات
مشهد مقدس رضوی» یاد کرده و آن را در سال 1075ق، در اولین سال تشرف به آستان امام رضا(ع) ترجمه نموده است .
ترجمه حاضر به علت نوع صفحه آرایی و اینکه ترجمه بایستی روبه روی متن قرار می گرفت، ویرایش و تلخیص شده و شروح مترجم، حذف گردیده است .
دو نسخه خطی ملاک کار مصحح در این اثر قرار گرفته است که متأسفانه، هر دو نسخه ناقص و در بعضی موارد، به شدت ناخوانا بوده است؛ لذا بعضی از صفحات و ابواب که یا ترجمه نداشت و یا اینکه در هر دو نسخه قابل خواندن نبود، از طرف ناشر ترجمه شده است.
در ابتدای کتاب، مقدمه ای از ناشر آمده است که در آن، ضمن ارائه اطلاعاتی پیرامون اصل کتاب و نویسنده و مترجم آن، به خصوصیات ترجمه، اشاره شده است.
[ویکی اهل البیت] ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی، معروف به شیخ صدوق (م 381 ق).
شیخ صدوق در این کتاب روایات مربوط به امام رضا علیه السلام و مجموعه روایاتی را که از آن حضرت روایت شده، جمع آوری کرده است. مؤلف، کتاب مذکور را برای هدیه به کتابخانه صاحب بن عباد دیلمی، وزیر وقت و حاکم شیعی آن دوران، نگاشته است.
صاحب بن عباد در مدح و ستایش امام رضا علیه السلام اشعاری می سراید و آن را به شیخ صدوق هدیه می دهد و شیخ نیز این کتاب را در پاسخ به هدیه ایشان به نگارش در می آورد. این کتاب از معتبرترین منابع روایی شیعه است و مانند دیگر کتاب های شیخ صدوق از ارزش و اعتبار خاصی برخوردار است.
عیون اخبارالرضا کتابی ارزشمند و مفید در شرح و توضیح بسیاری از عقاید شیعه است. شیخ صدوق با جمع آوری سخنان و بحث های امام رضا علیه السلام با دیگر اندیشمندان آن دوران بسیاری از مباحث مهم اسلامی را مطرح کرده است.
کتاب، مجموعا دارای یک مقدمه و 69 باب است.
گزارش محتوا
پاره ای از ابواب کتاب، به این شرح است:
1. باب العلة التی من اجلها سمی علی بن موسی( ع) الرضا.
2. باب فی ذکر ما جاء فی ام الرضا( ع) و اسمها.
3. باب فی ذکر مولد الرضا( ع).
