قیام زید بن علی

[ویکی فقه] از بزرگ ترین قیام هایی که علیه نظام جائر اموی صورت گرفته است، قیام زید بن علی بن حسین (علیه السّلام) است؛ این قیام که در سال صد و بیست و یک هجری و به منظور امر به معروف و نهی از منکر و نیز انتقام از قاتلین شهدای کربلا در کوفه به وقوع پیوست، توانست ضربه ای مهلک بر مبانی مشروعیت خلفای اموی وارد آورد.
ظلم و ستم بی حد و حصر حکام اموی و فسق و فجور آشکارشان و نیز تاخت و تاز بی باکانه آنان بر اساس و مبانی اعتقادات اسلامی روح بلند و آزاده زید را به شدت آزرده و متأثر ساخته بود. سفرهای زید به شام و برخورد زشت و زننده هشام بن عبدالملک با او در جمع درباریان و نیز اعمال و سخنانی که از خلیفه اموی، در خلال این سفرها، سر زده بود نیز، عزم زید را برای قیام راسخ تر نموده، آتش قیام را بیش از پیش در دل او شعله ورتر ساخت.
اصرار کوفیان به قیام زید
در بازگشت از سفر شام، مردم کوفه با اطلاع از ورود زید به عراق، به دنبال او رفتند و وی را در قادسیه ملاقات کردند، آن ها او را به قیام فرا خوانده، اعلام وفاداری کردند و سوگند یاد کردند که تا آخرین قطره خون در راه او جهاد کنند و حمایتشان را از او دریغ ندارند. در پی اصرار زیاد کوفیان، سرانجام زید پذیرفت؛ اما سیاست مداران کهنه کار حجاز و عراق، زید را از این کار باز داشته، پیمان شکنی کوفیان را یادآور شدند. زید نیز به هر یک از آنان جوابی در خور داده، آماده قیام گردید.
اصرار زید به ماندن در کوفه
یوسف بن عمر (استاندار عراق) ورود زید را به کوفه برنمی تابید؛ ازاین رو خواستار خروج او از شهر شده، به عامل خویش در کوفه، دستور داد (در این ایام یوسف بن عمر ثقفی در حیره به سر می برد و مردی به نام حکم بن صلت جانشین وی در کوفه بود.) که همواره مزاحم زید باشد؛ اما زید برای ماندن در کوفه اصرار می ورزید و به بهانه های مختلف چون اشتغال به تجارت و نیز بهانه بیماری و دعوی با طلحة بن عبیدالله بر سر مالی مشترک در مدینه، هر بار از دستور والی سر باز می زد.
دعوت مخفیانه
...