عبدالله بن کثیر

[ویکی فقه] عبدالله بن کثیر مکی از قراء سبعه است. وی از ایرانیانی بود که کسرای ایران او را با کشتی هایی که به یمن فرستاده بود، برای فتح حبشه گسیل داشت. ابن کثیر مردی فصیح و بلیغ بود؛ و از جمع صحابه عبدالله بن زبیر و انس بن مالک را درک کرد. او در سال ۱۲۰ هجری قمری درگذشت. کسانی که از وی راویت کرده اند، عبارت اند از: بَزْی (احمد بن محمد بن عبدالله) و قُنْبُل (محمد بن عبدالرحمن).
ابن کثیر که نامش عبدالله بن کثیر بن عمرو بن عبدالله بن زاذان بن فیروز بن هرمز مکی و کنیه اش ابومعبد می باشد، به جهت نسبتش به بنی عبدالدار، الداری نیز گفته می شد. به جهت نسبت (این نام) به دارین که مکانی است در بحرین و از آن جا عطر گرفته می شد.وی در سال ۴۵ (ه. ق) در مکه به دنیا آمد و در عراق اقامت گزید.
← ویژگی های ظاهری
ابن کثیر در مکه سمت امامت و پیشوایی قرائت قرآن داشت، وی قرآن را بر عبدالله بن ثابت، ابن ثابت مخزومی قرائت نمود و وی بر ابن کعب و عمر بن خطاب قرائت کرد و آنان بر خود پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) قرائت نموده بودند. طبرسی می گوید: او در دوران حیات خویش، قاری و معلم قرآن بود.
اولاد ایرانیان
وی از ایرانیانی بود که کسرای ایران او را با کشتی هایی که به یمن فرستاده بود، برای فتح حبشه گسیل داشت. ابن ندیم در الفهرست آورده است که: «گفته شده ابن کثیر اولاد ایرانیان است که انوشیروان آن ها را به یمن فرستاد تا حکومت را از حبشبان گرفتند و به سیف بن ذی یزن که به تظلم به دربار انوشیروان آمده بود، سپردند».
قراء سبعه
...