غالیان

غالیان یا غُلات (نیز غُلاة) ابتدا به فرقه هایی از شیعه گفته می شده است، اما امروزه به فرقه هایی اطلاق می شود که در مذهب خود غلو داشته باشند. در قرآن غلو نهی شده است: «ای پیروان تورات و انجیل در دین خود غلو مکنید و از حد مگذرید، و دربارهٔ خدا جز گفتار راست و حق مگویید»
اعتقاد به الوهیت (خداوندی) پیامبر و امامان.
پیامبر و امامان شیعه را در معبودیت یا خالقیت و رازقیت شریک خدا بدانند.
حلول خداوند در آن ها یا اتحاد خداوند با آنان.
اعتقاد به اینکه پیامبر و ائمه، بدون وحی و الهام الهی، از غیب آگاهند.
اعتقاد به نبوت دربارهٔ ائمه.
به تناسخ معتقدند.
معتقدند که با معرفت امامان، دیگر اطاعت خداوند و ترک معصیت الهی لازم نیست.
بنظر می آید که غُلات علاوه بر ادیان پیشین، در اسلام نیز به شکل گسترده ای پدید آمده است. غلات را می توان به دو دسته غلو کنندگان در ذات و غلات در صفات تقسیم بندی کرد. معمولاً غلات را با ذکر کلمه «منتسب» بکار می بردند چنان که می توان به «غلات منتسب به اهل سنت» و «غلات منتسب به شیعه» اشاره کرد. در واقع غلات منتسب شیعه یا سنی، کسانی هستند که با نام شیعه یا سنی، قائل به الوهیت یا نبوت یا صفات فوق بشری برای بزرگان خود شده اند.
غلو مختص مسلمانان نیست بلکه در ادیان دیگر نیز وجود دارد. بلکه شامل تمام عقاید وادیانی می شود که از حد خارج شده است. همانگونه که یهودیان نسبت الوهیت به عزیر دادند «و یهودیان گفتند عزیر فرزند خداست». و مسیحیان گفتند که مسیح پسر خداست. صابئین که ملائکه را به حد پرستش رساندند. همانگونه که برخی از مشرکین عرب ملائکه را دختران خدا می دانستند.
در مصر قدیم مردم حیوانات مختلف مانند: گرگ و گربه و… را می پرستیدند و فرعون را خدای خورشید و پسر خدا و خدا می گفتند.در هند باستان مظاهر طبیعت مانند: خورشید و کوه و ماه و… رامی پرستیدند و عناصر مفید را خدا می دانستندچینیان باستان ابتدا روح پرست بودند و ارواح اجداد خود پرستش می کردند و ژاپنی ها امپراطوران خود را (میکادو) از جنس بشر نمی دانستند.یونانیان نیز مظاهر طبیعت را منشأ قدرت می دانستند و رب النوع های ساخته و می پرستیدند.

[ویکی فقه] غالیان گروههایی بودند که پس از درگذشت پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله وسلّم) درباره آن حضرت و پیشوایان معصوم، از مرز حق تجاوز کرده و مقاماتی را برای آنان قائل شدند که از آن خداست.
«غلو» در لغت به معنی تجاوز از حد است، قرآن در خطاب به اهل کتاب می فرماید: «یا اهل الکتاب لا تغلوا فی دینکم و لا تقولوا علی الله الاّ الحقّ؛ ای اهل کتاب (مقصود مسیحیان است) در دین خود از حد تجاوز نکنید و درباره خدا جز سخن حق نگویید». آنان را از این جهت از غلو نهی می کند که در حق حضرت مسیح از مرز حق تجاوز کرده و او را خدا یا فرزند خدا دانسته اند.
معرفی غالیان
پس از درگذشت پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله وسلّم) گروههایی درباره آن حضرت و پیشوایان معصوم، از مرز حق تجاوز کرده و مقاماتی را برای آنان قائل شدند که از آن خداست، از این جهت آنان «غالی» یا «غالیان» نامیده شدند.
← سخن شیخ مفید
از این جهت تظاهر آنها به اسلام بی ارزش می باشد و بزرگان اسلام آنها را کافر می دانند و یادآور می شویم که در عین این که باید از غلو پرهیز نمود ولی نباید هر نوع عقیده و اندیشه درباره پیامبران و اولیاء الهی را غلو اندیشید و همچنین شیخ صدوق در «اعتقادات» خود می نویسد: اعتقاد ما درباره غالیان این است که آنان کافر به خدایند و بدتر از یهود و نصاری و مجوس و قدریه و حروریه اند و بدتر از کل اهل بدعت ها هستند.

---