پابرهنگی

پابرهنگی یا برهنه پایی به معنای نپوشیدن پای افزار است. پابرهنگی در زبان فارسی به کنایه از فقر نیز به کار می رود. پابرهنگی می تواند به دلیل ساده زیستی افراد باشد که مثال مشهور آن سقراط است.

[ویکی فقه] پابرهنگی، بدون پاپوش بودن و بی‏کفشی است و از آن در باب های طهارت، صلات و حج سخن رفته است.
از پابرهنگی به مناسبت در بابهای طهارت، صلات و حج و با تعبیر حافی، تحفی سخن رفته است.
موارد مستحب
پابرهنه بودن در موارد زیر مستحب است:
۱. رفتن به مصلای نماز عید فطر برای امام و نیز بنابر تصریح برخی برای مأمومین.
۲. رفتن به نماز استسقاء .
۳. صاحب عزا و کسی که میّت را در قبر می‏گذارد و به قول برخی هنگام نماز گزاردن بر میّت
۴. زمان نشستن.
۵ . هنگام دخول کعبه.
۶ . حاجی، هنگام ورود به مکّه.
۷. کسی که اوّلین بار حج می‏گزارد، بلکه به قولی همه حاجیان، هنگام ورود به سرزمین مشعر