غزوه بدر

wikishia: سپاه اسلام پایان یافت. به این جنگ بدر القتال، بدر الکبری و بدر العظمی نیز گفته می­شود.
کاروان قریش با سرمایه بسیار بزرگی که همه زن و مرد قریش درآن سهیم بودند، عازم شام - منطقه غزه - شده بود. بدین ترتیب که کاروان قریش در غزوه عشیره از دست مسلمانان گریخت و به شام رفت. پیامبر (ص) مراقبانی را گماشت تا به هنگام بازگشت کاروان او را خبر کنند. سرپرستی کاروان را ابو سفیان بر عهده داشت و سی مرد، کمتر یا بیشتر، همراه او بودند. گفته اند: قیمت کالاهای این کاروان به پنجاه هزار دینار می رسیده.هیچ مرد و زن قریشی در مکه نبود مگر اینکه از یک مثقال طلا تا هر اندازه که توانسته بود در آن سرمایه گذاری کرده بود. حتی برخی از زنان، سرمایه های بسیار اندک فرستاده بودند. چون پیامبر (ص) زمان بازگشت کاروان قریش از شام را دانست، یاران خود را برای حمله به آن فرا خواند. ده شب پیش از خروج خود از مدینه، طلحة بن عبید الله و سعید بن زید را برای کسب خبر و اطلاع روانه فرمود
رسول خدا (ص) مسلمانان را به حرکت فرمان داد. مردم حرکت کردند، برخی مشتاقانه فرمان پیامبر (ص) را پذیرفتند و شماری از خوف انتقام قریش با کراهت و سنگینی دستور رهبر را استقبال کردند. گروه زیادی از اصحاب هم چون با خروج پیامبر (ص) موافق نبودند همراه او بیرون نرفتند و در این مورد سخن و گفتگو بسیار شد. گروهی از اهل بینش و افراد دارای حسن نیّت هم از همراهی با پیغمبر (ص) خودداری کردند که نمی پنداشتند جنگی خواهد بود، بلکه گمان می بردند این سفر برای کسب غنیمت است. اگر گمان می کردند که جنگ خواهد شد، هرگز تخلف نمی کردند.
خداوند متعال در قرآن واکنش مسلمانان را چنین بازگو فرموده است: کَما أَخْرَجَکَ رَبُّکَ مِنْ بَیْتِکَ بِالْحَقِّ وَ إِنَّ فَرِیقاً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ لَکارِهُونَ، یُجادِلُونَکَ فِی الْحَقِّ بَعْدَ ما تَبَیَّنَ کَأَنَّما یُساقُونَ إِلَی الْمَوْتِ وَ هُمْ یَنْظُرُونَ.
همان گونه که پروردگارت تو را از خانه ات به حقّ بیرون آورد و حال آن که دسته ای از مؤمنان سخت کراهت داشتند؛ با تو درباره حقّ- بعد از آن که روشن گردید- مجادله می کنند. گویی که آنان را به سوی مرگ می رانند و ایشان (بدان) می نگرند.
برخی از این جهت کراهت داشتند که قریش در مقابل چنین اقدام خطرناکی سکوت نخواهد کرد.برخی از مسلمانانی که در مکّه شکنجه شدند. آنان از پیامبر (ص) اجازه می خواستند تا با مشرکان بجنگند، امّا به آن ها اجازه جنگ داده نمی شد. هنگامی که فرمان جنگ یافتند، و دستور آمد که به سوی بدر حرکت کنند، این کار برشماری از آنان سخت می نمود. خداوند نازل فرمود: أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ قِیلَ لَهُمْ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتالُ إِذا فَرِیقٌ مِنْهُمْ یَخْشَوْنَ النَّاسَ کَخَشْیَةِ اللَّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْیَةً وَ قالُوا رَبَّنا لِمَ کَتَبْتَ عَلَیْنَا الْقِتالَ لَوْ لا أَخَّرْتَنا إِلی أَجَلٍ قَرِیبٍ قُلْ مَتاعُ الدُّنْیا قَلِیلٌ وَ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِمَنِ اتَّقی . «1» آیا ندیدی کسانی را که به آنان گفته شد: (فعلا) دست (از جنگ) بدارید، و نماز را بر پای دارید و زکات بدهید؛ والی همین که کارزار بر آنان مقرّر شد، به ناگاه گروهی از آنان از مردم (- مشرکان) ترسیدند، مانند ترس از خدا یا ترسی سخت تر، و گفتند: پروردگارا؛ چرا بر ما کارزار مقرر داشتی؟ چرا ما را تا مدّتی کوتاه مهلت ندادی؟ بگو: برخورداری (از این) دنیا، اندک و برای کسی که تقوا پیشه کرده، آخرت بهتر است .
ابوسفیان که خطر را درک می کرد، از همان تبوک شخصی را به مکه فرستاد تا قریش را به حمایت از اموالش فرا خواند. گفته شده که ابوسفیان، زمانی که در شام بود، خبر آمادگی مسلمانان را برای حمله به کاروان شنیده بود اما محتمل آن است که خبر دقیقی نداشته و لذا، در بازگشت تا نزدیکیه ای چاه های بدر نیز آمد. واقدی به نقل از مخرمه می نویسد: ما از شام ترسان بیرون آمدیم و از کمین می ترسیدیم. این بود که چون از شام بیرون آمدیم ضمضم بن عمرو را گسیل داشتیم . ابو سفیان او را مأمور ساخت که به قریش خبر دهد که محمد حتما به کاروان حمله خواهد کرد. و دستور داد بینی شتر خود را ببرد و هنگامی که وارد مکه می شود جل و جهاز شتر را هم واژگون کند و جلو و پشت پیراهن خود را هم بدرد و فریاد کشد که: کمک ... کمک ...! و گفته اند که او را از تبوک روانه داشتند.
عاتکه دختر عبد المطلب در خواب دید که مردی سوار بر شتر به مکّه آمد و فریاد می زد: ای آل غالب؛ یا: ای آل غدر؛ به سوی بسترهای مرگ خود بشتابید. سپس سنگی را از فراز کوه ابو قیس روانه کرد که چون پایین آمد، ریزریز شد. چنان که در مکّه هیچ خانه ای نبود که سنگ ریزه ای در آن نیفتد. عاتکه خواب خویش را به عبّاس گفت. او نیز به عتبة بن ربیعه بازگفت. عتبه گفت: این مصیبتی است که در قریش روی خواهد داد. امّا ابو جهل با شنیدن خواب عاتکه به تمسخر گفت: این پیغمبر دومی است که در بنی عبد المطلب ظهور می کند. قسم به لات و عزّی؛ سه روز صبر می کنیم. اگر آن چه او گفته، درست بود که هیچ و الّا سندی را علیه شما خواهیم نوشت که در میان عرب خانواده ای نیست که زنان و مردان آن از بنی هاشم دروغ گوتر باشند.روز سوم دیدند، مردی بانگ می زند: ای آل غالب؛ ای آل غالب؛ مصیبت؛ مصیبت