ابن

اُبُن یا بُن (به ژاپنی: お盆) از جشن های بودایی- شرقی در یادبود نیاکان درگذشته است. اُبُن در ژاپن تعطیل رسمی نیست اما اکثر شرکت ها و دفاتر دولتی این روز را تعطیل می کنند. در تقویم فعلی زمان اُبُن تقریباً در نیمهٔ ماه اوت (۱۵-۱۳) هشتمین ماه سال است اما در قدیم در نیمهٔ هفتمین ماه سال بوده است. بعضی معتقدند که با برپایی مراسم وخیرات کردن در روزهای اُبُن روح مردگان شاد می شود. امروزه مراسم اُبُن اغلب به روش آیین بودایی برگزار می شود. کلمهٔ اُبُن کوتاه شده کلمهٔ بودایی «ئورابونه» یا همان اورابانا در زبان سانسکریت است و به معنی کسی را از شکنجه و عذاب جهنم نجات دادن است. بعضی معتقدند که بودا مادر یکی از شاگردانش را که در جهنم انداخته شده بود نجات داده است و مراسم ابن امروزی از این ماجرا منشأ گرفته است. مدت ابن به تقویم و مکان بستگی دارد یعنی زمان برگزاری در استانهای مختلف ژاپن متفاوت است.
شورو ناگاشی
بن اودوری
در دوران فرمانروایی امپراتریس کوگیوکو (امپراتریس سایمی) (زاده ۵۹۴ یا ۵۹۵، درگذشته ۶۶۱ میلادی) برای نخستین بار جشن اموات یا اُبُن برگزار شد.گفته می شود این جشنواره از یک کتاب بودایی چینی که در ژاپنی «اورابُن سوترا» (به سانسکریت اولامبانا) خوانده می شود، اتخاذ شده است. به رغم ادعای اینکه این کتاب ترجمهٔ یک اثر بودایی از سرزمین هند است، صاحب نظران هیچ مدرک و نشانه ای دال بر وجود کتاب اصلی به زبان سانسکریت پیدا نکرده اند. احتمال دارد که این کتاب ریشهٔ چینی داشته باشد. چین جایی است که تعظیم و تکریم ارواح نیاکان قرن ها بود که به صورت یک سنت جا افتادهٔ دینی وجود داشت. در هر صورت این سنت در ژاپن نیز ریشه دواند و گل کرد. ریشه های این سنت حداقل به قرن هفتم بر می گردد.
معمولاً ژاپنی ها در روز سیزدهم اوت خود را آماده استقبال از روح مردگان خود می کنند. بعضی از مردم معتقدند که روح مردگان در این روز به این دنیا بر می گردند و به خانهٔ وابستگان سر می زنند. ارواحی که به این دنیا آمده اند، در شانزدهم اوت باز به دنیای دیگر باز می گردند و به همین جهت بعضی از مردم در این روز خود را آماده به راه انداختن ارواح می کنند. در سال های اخیر به علت تغییر وضع زندگی و مشغله های زیاد مردم، بیشتر افراد نمی توانند مراسم ابن را اجرا کنند و فقط به قبر رفتگان خود می روند و برای شادی آن ها دعا می خوانند. بعضی از مردم به آمدن ارواح در روز سیزدهم اوت اعتقاد دارند، ابتدا بوتسودان (محراب بودایی) را تمیز می کنند بعد برای شادی ارواح و استقبال از آن ها در جلوی بوتسودان میز کوچکی قرار می دهند و روی آن میوه، آب، سبزی تازه فصل و غیره گذاشته و در کنار آن مجسمهٔ گاو و اسبی را که با بادمجان و خیار درست کرده اند قرار می دهند. بعضی معتقدند که برای استقبال از ارواح، گاو و اسب ضروری است چون ارواح از این دو به عنوان قایق استفاده می کنند و به این دنیا بر می گردند. بعضی معتقدند که هر روحی به منزلی بر می گردد که در زمان زندگی اش در آنجا ساکن بوده است و حال بازماندگانش در آنجا زندگی می کنند. به همین خاطر در قدیم در جلو ورودی خانه، آتش استقبال از ارواح را روشن می کردند. امروزه رسم برافروختن آتش در ورودی منازل در بیشتر نقاط ژاپن به ویژه در شهرهای بزرگ منسوخ شده است. در بعضی از استان ها در ورودی خانه به جای آتش شمع قرار می دهند و در کنار آن اسبی که از خیار درست شده و گاوی که از بادنجان درست شده می گذارند. در روز سیزدهم چون ارواح می آیند سر اسب و گاو را به سمت داخل منزل قرار می دهند و در روز شانزدهم چون ارواح بر می گردند سر اسب و گاو را به سمت بیرون منزل قرار می دهند. در ایام ابن چون بعضی از افراد به زادگاهشان برمی گردند وسایل نقلیه عمومی مانند قطار و هواپیما شلوغ می شود.
از جمله کارهایی که در مراسم ابن (اوبون) انجام می شود بن اودوری یا رقصیدن به صورت حلقه ای و دایره وار، در شب تحت نور فانوس و همراه با نواختن طبل های بزرگ است.

[ویکی فقه] ابن (= پسر، فرزند)، واژه کهن سامی می باشد و از احکام فقهی آن به مناسبت در باب های صلاة، صوم، نکاح و ارث سخن رفته است.
هنگام بحث درباره این که آیا کلمات در زبان سامی ابتدایی اصلاً از ۳ حرف تشکیل می شده اند یا دو حرف ، به شواهدی از کلمات دو حرفی نیاز می افتد که باید در همه زبان های سامی کهن (و احیاناً در زبان های متأخر و معاصر) رایج باشند. یکی از این کلمات دو حرفی - که البته خود چندان متعدد نیستند - «بن » است که در همه زبان های سامی ، به معنی پسر به کار رفته است (فنیقی ، موآبی :، BN اکدی :، binum آشوری :، binu عربی جنوبی ؛، ben عبری :، ben...) جز این که در گروه زبان های آرامی ، تحولی در آن داده و حرف «ن » در آن به «ر» تبدیل شده و در آرامی شاهی ، عبری ِ متأخر، پالمیری ، مندایی ... به شکل bar درآمده است ، اگرچه در همین زبان ها هم گاه آن را با «ن » نوشته اند.
اسرائیل ولفنسون ، تاریخ اللغات السامیة، قاهره ، ۱۹۲۹م .
در کهن ترین آثاری که از عربی و لهجه های آن باقی مانده ، حتی در بسیاری از آثاری که در همسایگی یا تحت تأثیر آرامی قرار داشته اند، بیشتر لفظ بن به کار رفته است ؛ مثلاً در بسیاری از کتیبه های عربی شمالی ، مانند ثمودی و لحیانی و صفائی همین شکل به چشم می خورد، و نیز در نخستین کتیبه هایی که می توان نام «عربی » بر آن ها اطلاق کرد، چندین بار آمده است . در کتیبة حرّان (مورَّخ ۵۸۶م ) که هم از نظر خط و هم از نظر زبان به وضوح رنگ عربی دارد، دو بار bn به کار رفته است . برعکس ، در کتیبه کهن تر زَبَد (مورَّخ ۵۱۱م ) که سخت به زبان آرامی آمیخته است ، br آمده است (تصویر و ترجمه این کتیبه ها را در کتب تاریخ ادبیات و خط و زبان می توان یافت ، از جمله به این منابع رجوع کنید
جواد علی ، المفصل فی تاریخ العرب ، ج۸، ص۱۸۱، بغداد، ۱۹۵۱- ۱۹۵۵م .
این لفظ در زبان های عربی گاه یک هجایی و گاه دو هجایی شده است : bin ibin, (با مصوت های کوتاه یا بسیار کوتاه )؛ در زبان فصیح ، به تنهایی و در حالت اضافه ib/un یا ib. nu است و در ترکیب با کلمه پیشین وا می گذارد، مانند احمدُ بْن ُ...،. (Ahma/dub/nu) در بسیاری از زبان های سامی این کلمه شکل یک هجایی خود را حفظ کرده است (قس : عبری و استعمال بسیار گسترده آن )، اما عربی فصیح ترجیح داده است آن را به کمک یک همزه کسره دار (حَمْلة صوتیه ) و حرکت اعراب ، دو هجایی سازد و ظاهراً تمایل به «ثلاثی » کردن در ایجاد این همزه بی تأثیر نبوده است (کار بسط دادن کلمه در یکی از لهجه ها به آن جا رسید که یک میم به آخر آن افزودند، برای چند نمونه شعری و اقوال دانشمندان به این منابع رجوع کنید
سیبویه ، الکتاب ، ج۲، ص۹۳، بیروت ، ۱۹۶۷م .
...