سوره شمس

[ویکی فقه] سوره شمس، نود و یکمین سوره قرآن کریم می باشد و در مکه نازل شده است.
نخستین آیه این سوره ، مشتمل بر سوگند به خورشید و فروغ آن است. کلمه « شمس » ۳۴ بار در قرآن آمده است؛ از جمله در آغاز این سوره که خداوند به آن سوگند یاد کرده و سبب نامیدن سوره به «شمس» شده است.
پیام سوره
پیام سوره این است که « فلاح » در سایه «تزکیه نفس»، و زیان و تباهی بر اثر پوشاندن و گمراه کردن نفس تحقق می یابد. از این روی، انسان - که با الهام خدایی تقوا را از فجور و کار نیک را از کار زشت تمیز می دهد- اگر بخواهد رستگار شود باید باطن خود را تزکیه کند، و آن را با پرورشی صالح بپروراند و رشد دهد، با تقوا بیاراید، و از زشتی ها پاک کند، و گر نه از سعادت و رستگاری محروم می ماند، هر قدر بیش تر آلوده اش کند، و کمتر بیاراید محرومیتش بیش تر می شود، و آن گاه به عنوان شاهد داستان ثمود را ذکر می کند که به جرم این که پیامبرشان حضرت صالح را تکذیب کرده، ناقه ای را که مامور به حمایت از آن بودند بکشتند، به عذاب استیصال و انقراض مبتلا شدند، و با نقل این داستان به اهل مکه تعریض و توبیخ می کند. سوره مورد بحث به شهادت زمینه ای که دارد در مکه نازل شده است.
ویژگی های سوره شمس
۱. پانزده آیه به عدد کوفی و بصری و شامی و مدنی، ۱۶ آیه به عدد مکی، ۵۴ کلمه و ۲۴۰، ۲۴۷ یا ۲۵۳ حرف دارد.۲. در ترتیب نزول بیست و ششمین و در قرآن کریم نود و یکمین سوره است.۳. پس از سوره قدر و پیش از سوره بروج در مکه نازل شد و هیچ آیه مدنی ندارد.۴. از سور مفصل و از نوع اوساط آن به شمار می آید.۵. هیجدهمین سوره ای است که با سوگند آغاز می شود.۶. گفته اند نسخی در آیات آن رخ نداده است.
مطالب سوره
...