احباط

اِحْباط
(در لغت به معنای باطل کردن) در اصطلاح کلام، باطل شدن ثواب کردارهای نیک با گناه مرتکب شده. عکس آن نیز صادق است یعنی کردارهای نیک و پاداش هایی که از آن به بار می آید، سبب ازمیان رفتن گناهان پیشین شود. «به راستی نیکی ها، بدی ها را می زداید» (هود، ۱۱۴). به این حالت «تکفیر» یعنی پوشاندن (دربرابر «اِحباط») گفته می شود. در آیات مختلف قرآن از اِحباط و تکفیر سخن رفته است. پرسش مهم در نظر متکلمان آن است که کدام کردارِ گناه آلود سبب اِحباط ثواب کردارهای نیک می گردد؟ همۀ متکلمان چنین پاسخ داده اند که کفر و شرک، موجب اِحباط ثواب کردارهای نیک است؛ اما درباب سایر گناهان اختلاف نظر دارند. خوارج هر گناهی را سبب احباط می دانستند و معتزله فقط گناهان کبیره را؛ اشاعره هم احباط را به این دلیل که چیزی بر خدا واجب نیست، عقلاً و نقلاً، مردود می دانستند ولی بعضی از آن ها «تکفیر» یعنی نادیده گرفتن گناهان را تفضّل الهی دانسته اند. برخی نیز هم احباط را مردود می دانند و هم تکفیر را؛ زیرا به اعتقاد آنان در قرآن کریم آمده است «... هرکس جزای کردارهای نیک و بد خود را خواهد دید» (آل عمران، ۲۵، ۵۷؛ نساء، ۷۷ و ۱۲۴) و «به کمترین کردار نیک و بد بندگان جزا داده می شود» (زلزله، ۷ـ۸).

[ویکی فقه] اِحباط به ساقط و بی اثر ساختن طاعت با گناه و موازنه بین اعمال نیک و گناهان گفته می شود.
احباط مقابل تکفیر اصطلاحی کلامی و عبارت است از ابطال طاعت کمتر به گناه بیشتر و عدم ترتّب ثواب بر آن. از این عنوان به مناسبت در باب صلات و شهادات سخن رفته است.
توهم نظریه احباط در تقسیم گناهان
برخی تقسیم گناه به کبیره و صغیره را مبتنی بر دیدگاه معتزله در احباط و تکفیر پنداشته و گمان کرده اند که تقسیم گناه به صغیره و کبیره مبتنی بر نظریه احباط است؛ به این معنا که هر گناهی طاعت را باطل کند کبیره است و هر گناهی با طاعت از بین برود صغیره می باشد.لکن این پندار باطل است و تقسیم گناه به صغیره و کبیره در میان امامیه، مبتنی بر نظریه احباط نیست. زیرا اطلاق عنوان صغیره بر برخی از گناهان نسبت به سایر گناهان بزرگ است. خواه قائل شویم که هر گناهی بزرگ است یا برخی گناهان خاص را کبیره بدانیم.
احباط از نظر امامیه
معروف بین امامیه بطلان نظریه احباط است و ضمن تقسیم گناه به دو قسم کبیره و صغیره، نظریّه احباط و تکفیر معتزلی را باطل دانسته اند.