صفا و مروه

wikishia: جاهلیت مشرکان سعی می کردند و بتی روی صفا نهاده بودند و بت دیگری روی مروه و در هر بار که به صفا یا مروه می رسیدند این دو بت را به تبرک مس می نمودند. مسلمانان می پنداشتند که سعی میان صفا و مروه برای حرمت آن بتهاست پس سعی معصیت است. خداوند تعالی فرمود خود صفا و مروه از شعائر الهی و علائم الهی است و سعی برای حرمت بت یا جای بت ها نیست.
بر بالای مسعی طبقه دومی نیز ساخته شده که حجاج غیرشیعه در آنجا به سعی می پردازند ولی از آنجا که طبقه دوم میان دو کوه واقع نشده، سعی میان آن ها از نظر فقهای شیعه دارای اشکال است.
امام صادق علیه السلام درباره وجه تسمیه این دو می فرماید: «آدم مصطفی» پس از اخراج از بهشت بر فراز یکی از این دو فرود آمد و نام کوه از (مصطفی) گرفته و صفا نامیده شد و «حوّا» بر کوه دیگری فرود آمد و اسم آن از «مرأه» که به معنای زن است، اتخاذ گردید و مروه نام گرفت.
در روایت دیگر امام علیه السلام می فرماید: وقتی ابراهیم، اسماعیل را در سرزمین مکه گذاشت، آن کودک تشنه شد. مادرش (هاجر) بر بالای کوه صفا رفت و فریاد زد: آیا در این وادی کسی هست؟ سپس به طرف مروه و بر آن کوه بالا رفت و فریاد زد: آیا در این وادی کسی هست؟ پاسخی نشنید تا هفت بار این کار ادامه یافت، از این رو خداوند سعی میان صفا و مروه را هفت بار سنت قرار داد.