تریاک در ایران به صورت گسترده در دسترس است و ایران دارای بالاترین سرانه معتادان به تریاک است. حدود ۲٫۸٪ ایرانیان بالای ۱۵ سال، به تریاک اعتیاد دارند. دولت ایران تعداد معتادان ایران را ۲ میلیون نفر برآورد کرده است. محموله های تریاک و هروئین از افغانستان و پاکستان (که به هلال طلایی مشهور هستند) به صورت گسترده وارد این کشور می شود. میزان موادی که به طور سالانه، توسط نیروهای انتظامی ایران کشف می شود، بیشتر از هر کشور دیگری است، ولی دولت اذعان کرده که آن ها سالانه فقط می توانند جلوی ورود مقدار بسیار کمی از هزاران تن مواد قاچاق شده به کشور را بگیرند.
تریاک در ایران بسیار ارزان تر از غرب است و حتی از آبجو نیز ارزان تر است. در زاهدان 4.6 گرم تریاک معادل یک مثقال تنها ۱۲۰٬۰۰۰ ریال قیمت دارد، که معادل ۱ دلار آمریکا می شود و یک کیلوگرم آن ۲۱۶ دلار آمریکا ارزش دارد. این درحالی است که در زابل با ۱ دلار می توان ۳۰ گرم تریاک خرید. یکی دیگر از دلایل مصرف زیاد تریاک در ایران به علاوهٔ قیمت پایین، این است که الکل حرام است و هم چنین دولت در قبال تریاک سختگیرانه عمل نمی کند. بنا بر گزارش رسمی دولت ایران، در شهر تهران، روزانه ۴ تن تریاک مصرف می شود. با توجه به برآورد دفتر مقابله با مصرف مواد مخدر و جرایم سازمان ملل، سالانه ۴۵۰ تن تریاک در ایران مصرف می شود.
در دوره قاجار کشت گسترده خشخاش به منظور صادرات آغاز شد. در این دوران تریاک در صندوق های ۱٫۲ شاهمنی (حدود ۶۰۰ کیلویی) صادر می شد. چون در طول مسیر حدود ۵ تا ۱۰ درصد به دلیل از دست دادن رطوبت از وزن آن کم شد وزن آن به یک پیکول چینی می رسید. در سال ۱۸۵۹ میلادی ۳۰۰ صندوق، در ۱۸۸۹ میلادی ۱۸۸۶ صندوق تریاک و در سال ۱۹۰۷ حدود ۱۰ هزار صندوق از ایران صادر شد که رشد سریع تولید این محصول را نشان می دهد.
به نوشته چاپ ۱۹۱۱ دانشنامه بریتانیکا؛ سود قابل توجه فروش تریاک موجب شد تا زمین های مخصوص کشت غلات، پنبه و محصولات دیگر به خشخاش کاری اختصاص پیدا کند و نتیجه آن یک قحطی بزرگ در سال های ۱۷۲–۱۸۷۱ بود که خشکسالی و عوامل دیگری هم در آن دخیل بودند. به ویژه در اصفهان که رودها و نهرهای زیادی در آن واقع بود. در شیراز، بهبهان و کرمانشاه بیشتر زمین ها به کشت این محصول اختصاص یافت و همین موجب کمیابی و گرانی گندم و غلات دیگر شد. مرغوبترین تریاک معروف به «تریاک عربستانی» در دزفول و شوشتر کشت می شد و تریاک یزد و ساری و بابل هم تریاک مرغوبی بود.
تریاک در ایران بسیار ارزان تر از غرب است و حتی از آبجو نیز ارزان تر است. در زاهدان 4.6 گرم تریاک معادل یک مثقال تنها ۱۲۰٬۰۰۰ ریال قیمت دارد، که معادل ۱ دلار آمریکا می شود و یک کیلوگرم آن ۲۱۶ دلار آمریکا ارزش دارد. این درحالی است که در زابل با ۱ دلار می توان ۳۰ گرم تریاک خرید. یکی دیگر از دلایل مصرف زیاد تریاک در ایران به علاوهٔ قیمت پایین، این است که الکل حرام است و هم چنین دولت در قبال تریاک سختگیرانه عمل نمی کند. بنا بر گزارش رسمی دولت ایران، در شهر تهران، روزانه ۴ تن تریاک مصرف می شود. با توجه به برآورد دفتر مقابله با مصرف مواد مخدر و جرایم سازمان ملل، سالانه ۴۵۰ تن تریاک در ایران مصرف می شود.
در دوره قاجار کشت گسترده خشخاش به منظور صادرات آغاز شد. در این دوران تریاک در صندوق های ۱٫۲ شاهمنی (حدود ۶۰۰ کیلویی) صادر می شد. چون در طول مسیر حدود ۵ تا ۱۰ درصد به دلیل از دست دادن رطوبت از وزن آن کم شد وزن آن به یک پیکول چینی می رسید. در سال ۱۸۵۹ میلادی ۳۰۰ صندوق، در ۱۸۸۹ میلادی ۱۸۸۶ صندوق تریاک و در سال ۱۹۰۷ حدود ۱۰ هزار صندوق از ایران صادر شد که رشد سریع تولید این محصول را نشان می دهد.
به نوشته چاپ ۱۹۱۱ دانشنامه بریتانیکا؛ سود قابل توجه فروش تریاک موجب شد تا زمین های مخصوص کشت غلات، پنبه و محصولات دیگر به خشخاش کاری اختصاص پیدا کند و نتیجه آن یک قحطی بزرگ در سال های ۱۷۲–۱۸۷۱ بود که خشکسالی و عوامل دیگری هم در آن دخیل بودند. به ویژه در اصفهان که رودها و نهرهای زیادی در آن واقع بود. در شیراز، بهبهان و کرمانشاه بیشتر زمین ها به کشت این محصول اختصاص یافت و همین موجب کمیابی و گرانی گندم و غلات دیگر شد. مرغوبترین تریاک معروف به «تریاک عربستانی» در دزفول و شوشتر کشت می شد و تریاک یزد و ساری و بابل هم تریاک مرغوبی بود.
wiki: تریاک در ایران