[ویکی فقه] حُمَیْد بن قَحْطَبَة بن شَبیب طایی، سردار و والی دوره
عباسیان در قرن دوم بود.
حمید از ابتدای دعوت عباسی، همواره در کنار پدر و برادرش حسن بن قحطبه، در تلاش برای گسترش و
تحکیم این دعوت و سپس خلافت
بنی عباس بود.قحطبه از نقبای دوازده گانه دعوت عباسی و از سرداران آن ها بود.حمید و حسن از «نُظَراء النُقَباء» یعنی جانشینان بودند.حمید در محرّم ۱۳۲ در یکی از جنگ های اواخر دوره دعوت عباسی و در آستانه
پیروزی بنی عباس، همراه پدرش در رویارویی با
لشکر ابن هُبَیْره، والی عراق، شرکت داشت.هنگامی که
سپاه قحطبه از رود
فرات عبور کرد، قحطبه ناپدید و بنابه قولی در آب فرات غرق شد. پس از آن، لشکر ابن هبیره شکست خورد.قحطبه به سپاه خود گفته بود که هرگاه مرا از دست دادید، امیر لشکر، حمید و اگر نبود، حسن است.بر این اساس، لشکریان با حمید بن قحطبه
بیعت کردند و حمید چهار شب پس از ناپدید شدن قحطبه، وارد
کوفه شد.
حسن بن قحطبه نیز به سپاه پدر پیوست و همراه آنان وارد کوفه شد.قبل از رسیدن سپاه به کوفه،
محمد بن
خالد بن عبداللّه قَسری در کوفه
قیام کرد و مردم را به طرفداری از عباسیان برانگیخت و
حاکم شهر را که از طرف ابن هبیره منصوب شده بود، بیرون کرد.حسن بن قحطبه برای جنگ با ابن هبیره، به سوی
واسط رفت و او را محاصره کرد. حمید نیز برای سرکوبی گروه دیگری از
امویان رهسپار
مداین شد.هنگامی که ابوالعباس سفّاح بر تخت خلافت نشست،
یحیی بن
جعفر بن تمّام را به یاری حمید به مداین فرستاد. پس از مرگ سفّاح، برادرش ابوجعفر منصور به خلافت رسید، اما عموی سفّاح،عبداللّه بن علی به مخالفت برخاست و ادعای خلافت کرد. حمید بن قحطبه و جماعتی از فرماندهان با وی بیعت کردند و حمید بن قحطبه زمام امور او را به دست گرفت، ولی عبداللّه بن علی به حمید بن قحطبه
بدگمان شد و تصمیم گرفت او را از میان بردارد. بنابراین، او را به حکومت حلب منصوب کرد و
نامه ای به او داد تا به زُفَر بن عاصم، حاکم حلب، برساند. عبداللّه در آن نامه دستور قتل حمید را به حاکم حلب داده بود. حمید بن قحطبه در بین راه نامه را گشود و چون از نقشه عبداللّه بن علی آگاه شد، با عده بسیاری از یاران خود از راه رُصافه به
عراق رفت.او در پی جدایی از عبداللّه بن علی، به نزد ابومسلم رفت و این مطلب بر عبداللّه بن علی گران آمد و ترسید که دیگر فرماندهان خراسان نیز چنان کنند.حمید بن قحطبه و
ابومسلم خراسانی به یاری حسن بن قحطبه که
فرمانده دست راست سپاه ابومسلم بود، برای سرکوبی عبداللّه بن علی به
نصیبین لشکر کشیدند و عاقبت او شکست خورد و به
بصره گریخت. در سال ۱۳۷، مُلَبَّد بن حَرْمَله شیبانی با
شعار «لاحُکمَ الّالِلّه»، در ناحیه
جزیره قیام کرد و چندین بار لشکریان عباسی را شکست داد. حمید بن قحطبه که در آن زمان امیر جزیره بود، به سوی او لشکر کشید اما شکست خورد و ناگزیر به پرداخت صدهزار درهم به ملبّد شد. حمید و حسن بن قحطبه در زمینه سازی برای قتل ابومسلم نیز بی تأثیر نبودند و با سخنان خود، بر بدگمانی
منصور عباسی به ابومسلم افزودند. در سال ۱۴۲، حمید بن قحطبه به امارت مصر منصوب شد اما در سال بعد، از این سمت
معزول گردید. با این حال، حمید بن قحطبه همچنان به عنوان فرماندهی
وفادار در تحکیم خلافت عباسی کوشید.وی در سال ۱۴۵ فرمانده مقدمه سپاهی بود که به سرداری عیسی بن موسی هاشمی، برای سرکوب کردن قیام محمد بن عبداللّه بن حسن، معروف به نفس زکیّه، به
مدینه فرستاده شد. از سوی دیگر، ابراهیم بن عبداللّه نیز هم زمان با برادرش در بصره خروج کرد و سپس آهنگ جنگ با منصور عباسی نمود.منصور در مأموریتی دیگر، عیسی بن موسی را به همراهی حمید بن قحطبه و با سپاهی بسیار مأمور سرکوبی ابراهیم کرد. در جنگی سخت که در قریه باخَمری روی داد، لشکر ابراهیم شکست خورد و وی کشته شد. منصور در ۱۵۱ حمید بن قحطبه را والی خراسان کرد.
درگذشت
وی تا ۱۵۹ که در خراسان درگذشت، همچنان در این مقام بود.
