بازداشت

رجوع شود به:توقیف

بازداشت یا دستگیر کردن
• «هیچ کس را نباید خودسرانه دستگیر، توقیف یا تبعید کرد.» -> ماده ۹)اعلامیه جهانی حقوق بشر

[ویکی فقه] بازداشت، اصطلاح حقوق کیفری به معنای حبس متهم در جریان تحقیقات مقدماتی است که گاهی تا پایان رسیدگی ماهوی و صدور حکم و شروع به اجرای آن، ادامه می یابد. این مقاله به بررسی موارد و احکام بازداشت در حقوق موضوعه ایران و برخی کشورهای اسلامی و نیز مبانی فقهی آن می پردازد.
۱) این اصطلاح درباره اموالی نیز که در اجرای مفاد احکام دادگاه ها یا تعهدات مندرج در سند رسمی، توقیف می شوند، کاربرد دارد.
۲) واژه بازداشت، همچنین در وثیقه ای که دادسرا به عنوان تأمین، از متهم اخذ می کند، به کار می رود. دراین صورت، بازداشت وصفی است که مرجع ذی صلاح، به مال معین می دهد و آثاری مانند عدم امکان نقل و انتقال، و ضبط وثیقه در صورت عدم حضور متهم، بر آن مترتب می شود.

وجه تمایز کاربرد های بازداشت
وجه تمایز بازداشت در مفهوم جزایی آن، از سایر مواردی که به حبس متهم می انجامد، این است که عنوان مجازات بر آن صادق نیست و با صدور حکم برائت متهم، منافات ندارد.

ماهیّت بازداشت
درواقع، بازداشت، یکی از اقسام قرارهای تأمین است که قاضی به منظور امکان دسترسی به متهم، جلوگیری از فرار، اختفا و تبانی او و دیگر مصالح، در شرایط خاصی، صادر می کند.

حکم شرعی و حقوقی بازداشت قبل از اثبات جرم
...