قوم لوط

[ویکی فقه] لوط(ع) رسولی بود از ناحیه خدای تعالی بسوی اهالی سرزمین"مؤتفکات"که عبارت بودند از شهر"سدوم"از نواحی فلسطین و شهرهای اطراف آن(و بطوری که گفته شده چهار شهر بوده: ۱ - سدوم ۲ - عموره ۳ - صوغر ۴ -صبوییم) مأموریت یافت تا قوم خویش رابه سوی پاکی و تقوا دعوت کند و با مفاسد و زشتی ها به مبارزه برخیزد. وی با دلسوزی و محبت دعوت خویش را شروع کرد،لوط سی سال تبلیغ کرداما به جای ایمان آوردن،ایشان را تهدید به بیرون راندن از آن دیار کردند. لوط به خدا پناه آورد و سرانجام عذاب الهی زندگانی آنها را در هم کوبید و دگرگون ساخت.
از کارهای زشت قوم لوط گلوله پرانی با کمان، و هسته انداختن به یکدیگر (و حتی در بعضی موارد شرط بندی می کردند که هسته به هر کسی خورد با او عمل زشت انجام دهند) و آدامس جویدن در معابر عمومی (برای جذب افراد به خاطر شهوترانی).هم چنین لباسهای فاخر بلند می پوشیدند (که امروز رقّاصه های دنیا در جهان غرب می پوشند) و دکمه های کت و پیراهنشان را می گشودند و قلم از بیان بعضی از زشتکاریهای آنها شرم دارد، از جمله از کارهای آنها این بود که راهها را برای زشتکاری می بستند و آشکارا در معرض دید مردم، منکرات را انجام می دادند و تفسیر آیه ۲۹ عنکبوت:«وَ تَأْتُونَ فِی نادِیکُمُ الْمُنْکَرَ؛ آمده: با یکدیگر در ملأ عام کارهای رکیک و زشت انجام می دادند. و در بعضی از تفاسیر، کلمه «منکر» به هسته انداختن آنها تفسیر شده که آن هم به خاطر هوسهایشان بود. از آیات قرآن از جمله از آیه ۲۸ سوره عنکبوت استفاده می شود، که زشتکاری قوم لوط به گونه ای زننده بود که در میان هیچ قوم و ملتی سابقه نداشت. چنان که لوط به آنها گفت:«إِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الْفاحِشَهَ ما سَبَقَکُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمِینَ؛ شما کار بسیار زشتی انجام می دهید که احدی از مردم جهان، قبل از شما آنها را انجام نداده است.»به این ترتیب آنها چون بنیانگذار این فساد بودند، بار گناه کسانی را که در آینده از آنها پیروی می کنند نیز به دوش خواهند کشید، بی آنکه از گناه آنان چیزی کم شود.از زشتکاری قوم لوط این که: کف دست بر پشت یکدیگر می زدند، دشنامهای رکیک و زننده به همدیگر می گفتند، بازیهای بچه گانه داشتند،قمار بازی می کردند، با انواع آلات موسیقی سر و کار داشتند، سنگ پرانی و متلک گفتن از کارهای معمول آنها بود، و در حضور جمع، خود را برهنه می کردند و...حضرت لوط هر چه آنها را نصیحت کرد، در دل آن آلودگان و منحرفان اثر ننموده، پاسخ آنها به حضرت لوط این بود که: «اِئْتِنا بِعَذابِ اللَّهِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ؛ اگر راستی می گویی عذاب خدا را برای ما بیاور لجاجت و هوسبازی آنها تا این حد بود، و سرانجام حضرت لوط با قلبی آکنده از اندوه گفت: «پروردگارا مرا بر این قوم مفسد، پیروز گردان».
عامل اصلی لواط در قوم لوط
یکی از عوامل اصلی آلودگی آنها به گناه زشت لواط این بود که آنها مردم بخیلی بودند و چون شهرهای آنها بر سر راه کاروانهای شام قرار داشت، آنها با انجام این عمل، نسبت به بعضی از عابرین و مهمانانشان، می خواستند آنها را از شهرهای خود دور سازند، ولی کم کم این عمل زشت در میان خودشان نیز رایج گردید. آری وفور نعمت شامات که فرسخ در فرسخ پر از درختهای میوه دار بود و آن چنان درختها در میان هم رفته بودند که شعاع آفتاب به زمین نمی رسید، به جای این که آنها را شاکر خدا کند و به راه خداوند روند، این چنین غرق در آلودگی شده بودند تا آن جا که کسی جرأت نداشت که از شهرهایشان عبور کند، چرا که اموال او را غارت می کردند، و او را به آلودگی جنسی می کشاندند.فحشا در بین مردان و زنان شایع شده بود، مردان به مردان اکتفا کرده و با آنان لواط می کردند و زنان با زنان مساحقه می نمودند.حضرت لوط تا آن حد، مظلوم و تنها بود که حتی نزدیکترین فرد نسبت به او که می بایست راز دار و حافظ اسرار و همکاری صدیق و صمیمی برای او باشد، و او را در هدفش کمک کند، نه تنها او را یاری نمی کرد بلکه به مخالفت با او اقدام می کرد و با نشانه هایی چون روشن کردن آتش و یا سوت زدن به مخالفان یاری می نمود.
موضعگیری زشت و مغرورانه قوم لوط
لوط سالهادر میان قوم خود همچون کوه ایستاد و در برابر آنها قیام کرد، و مکرّر و هر روز آنها را با نصیحت و پند و استدلال و ترساندن از عذاب خدا، به سوی حق راهنمایی می نمود و حجّت را بر آنها تمام می کرد. لوط(ع)هم چون استادش ابراهیم(ع) مردی سخی و بزرگوار و مهمان نواز بود، هر کس بر او وارد می شد با کمال احترام از او پذیرایی می کرد.ولی قوم او، وقتی که مسافران و واردین غریب را می دیدند، سنگ به سوی آنها انداخته، و هر کس که سنگش به کسی اصابت می کرد، اموالش را می گرفت و با او عمل زشت انجام می داد و سه درهم به عنوان غرامت می پرداخت، و قاضی آنها به دادن این سه درهم به مسافر مظلوم، قضاوت می کرد. و به طور کلی آنها غرق درانحرافات و آلودگیها بودند، در مجالس عمومی با ساز و آواز و رقص و عریان، در هم مخلوط می شدند (همچون مواردی که هم اکنون در کشورهای غربی وجود دارد) و زشتکاری و کثافتکاری را به جایی رساندند که پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود: «زمین گریه کرد تا حدی که اشکش به آسمان رسید و آسمان گریه کرد تا حدّی که اشکش به عرش رسید، آن گاه خداوند به آسمان فرمان داد که آنها را سنگباران کند.
ماجرای قوم لوط در قرآن
...