شمر بن ذی الجوشن

شِمْر بن ذی الجوشن
(ابن فرط ضبابی کلابی) از طایفۀ بنی کلاب و از رؤسای قبیله هوازن، از قاتلین امام حسین (ع). با امیرالمؤمنین (ع) بیعت نمود و در جنگ صفین شرکت کرد و زخمی شد و سپس به خوارج پیوست هرچند آن را آشکار نمی کرد. کرسی حدیث کوفه را به عهده گرفت. او کینۀ آل علی را در دل خود می پروراند و منتظر فرصت بود. در جریان حرکت امام حسین (ع) به عراق، اخبار ورود امام (ع) را دنبال می کرد. سپس رأی ابن زیاد را که عمر بن سعد فرماندۀ لشکر کوفه، به سمت مصالحه کشانده بود، برگرداند و ابن زیاد را به جنگ با امام ترغیب کرد. شمر از فرماندهان بی رحم و سنگدل کوفه بود و در واقعۀ عاشورا (۶۱ ق) جنایت های فجیعی را در حق امام و اهل بیت او مرتکب شد. وی در زیارت عاشورا مورد لعن و نفرین قرار گرفته است. او پس از به شهادت رساندن امام حسین (ع)، سر آن حضرت را از بدن جدا کرد و آن را به همراه سرِ هفتاد و دو تن از شهدای کربلا، به نزد ابن زیاد و از آن جا نزد یزید بن معاویه برد. مختار ثقفی، به خونخواهی امام حسین (ع)، شمر بن ذی الجوشن را همراه با سایر قاتلین شهدای کربلا کشت و سر بریدۀ شمر را به نزد محمد بن حنفیه فرستاد (۶۶ ق).

[ویکی فقه] شمر بن ذی الجوشن از تابعین و روسای قبیله هوازن و از فرماندهان سپاه کوفه در واقعه کربلا بود.
شَمِربن ذی الجَوْشَن، کنیه اش ابوسابغه، از تابعین و رؤسای قبیله هوازن و از فرماندهان سپاه کوفه در واقعه کربلا.وی از تیره بنی عامربن صَعْصَعَه و از خاندان ضباب بن کلاب بود. ازاین رو، از وی با نسبهایی چون عامری، ضبابی و کلابی یاد کرده اند.در کتابهای لغت، نام او به صورت شَمِر آمده، اما در نزد عامه مردم به شِمْر معروف است.ظاهرآ، شمر واژه ای عبری و اصل آن شامر به معنای سامر (افسانه سرا، هم صحبت در شب نشینی) است. در مورد تاریخ ولادت شمر اطلاع درستی در دست نیست. پدر شمر (ذوالجوشن) شُرَحبیل بن اَعْوَربن عمرو نام داشت . درباره سبب نام گذاری او به ذوالجوشن گفته شده است وی نخستین مرد عرب بود که زره برتن کرد و این زره را پادشاه ایران به وی داده بود، یا به قولی دیگر، از آن رو ذوالجوشن خوانده می شد که سینه اش برآمده بود. به قولی نیز، نام او جوشن بن ربیعه بود.
اسلام آوردن شمر ابن ذی الجوشن
ذوالجوشن به خواسته پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم (اسلام آوردن) وقعی ننهاد اما پس از فتح مکه، چون مسلمانان بر مشرکان پیروز شدند، اسلام آورد . از مادر شمر به پلیدی یاد کرده اند، تا جایی که گفته اند وی هنگام جابه جایی گوسفندانش، به گناه آلوده شد و شمر از راه نامشروع به دنیا آمد.امام حسین علیه السلام نیز در واقعه کربلا، شمر را پسر زن بزچران خطاب کرده است .
شمر از یاران امیر المومنین
شمربن ذی الجوشن در ابتدا از یاران امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود.وی در جنگ صفین، آن حضرت را یاری کرد و در مبارزه با ادهم بن مُحرِز باهِلی (از سپاه شام)، صورتش به شدت مجروح گشت ، اما بعدا از علی علیه السلام روی گرداند و از دشمنان پر کینه او و خاندانش شد.شمر هنگام دستگیری حجربن عدی (از صحابه پیامبر و از یاران علی علیه السلام )در سال ۵۱، جزو کسانی بود که نزد زیادبن ابیه به دروغ شهادت داد که حجر مرتد شده و شهر را به آشوب کشیده است. در حادثه کربلا نیز، او از قاتلان و مسببان شهادت امام حسین علیه السلام بود.
ماموریت شمر ابن ذی الجوشن در کوفه
...